காப்பி நல்லதா? டீ நல்லதா?

தலைப்பை பார்த்துவிட்டு நமது உடல் நலத்திற்கு நல்லது காப்பியா? டீயா? என்பதைப்பற்றிய கட்டுரையென நினைக்க வேண்டாம். காப்பியும், தேயிலையும் பல அரிய காட்டுயிர்களின் உறைவிடமான மேற்குத்தொடர்ச்சிமலையிலுள்ள காடுகளை அழித்தே பயிரிடப்பட்டுள்ளன. இக்காட்டுயிர்களுக்கும், சுற்றுப்புற சூழலுக்கும் நல்லது எது (அதாவது கொஞ்சமாகக் கெடுதல் செய்வது எது?) காப்பியா? தேயிலையா? இதைப்பற்றித்தான் இக்கட்டுரை. அதற்குமுன், மனிதகுலத்தின் அன்றாட வாழ்விலிருந்து பிரிக்கமுடியாத அங்கமான காப்பி, டீயின் வரலாற்றை பார்ப்போம்.

காப்பிச்செடியின் பூர்வீகம் ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்திலுள்ள எத்தியோப்பியா. காப்பிக்கொட்டைச் சாற்றிலிருந்து காப்பி பானமாக தயாரிக்கலாம் என்பது உலகிற்கு தெரியவந்த கதையே நல்ல காப்பியைப் போலவே சுவையானது. காப்பி கண்டுபிடிக்கப்பட்டதற்கான பலவிதமான புராணக்கதைகள் இருந்தாலும் இரண்டு கதைகளே மிகவும் பிரசித்திபெற்றது.

காப்பி மலர்கள்

எத்தியோப்பியாவில் ஹத்ஜி ஓமர் என்பவன் வாழ்ந்து வந்தான். ஒருநாள் அவனது எதிரிகள் அவனை ஊரைவிட்டு வெளியேறினார்கள். பல இடங்களுக்கு சுற்றித்திரிந்த அவன் பசியால் வாடியபோது காட்டிலுள்ள ஒரு புதரிலிருந்த சிகப்புப் பழங்களை பறித்துச் சாப்பிட்டான். கொஞ்சம் கசப்பாக இருந்ததனால் அப்பழங்களைச் வறுத்துச் சாப்பிடலாம் என எண்ணினான். வறுத்தபின் மிகக்கடினமாகிப் போனதால் அவற்றை நீரில் ஊறவைத்தான். பழத்தின் கடினத்தன்மை மாறாவிட்டாலும் அது ஊறவைக்கப்பட்ட நீர் கரிய நிறமாக மாறியிருந்தது. அச்சாற்றைக் குடித்தபின் அவனது களைப்பு நீங்கி அளவில்லாத புத்துணர்ச்சி அடைந்தான். ஊர் திரும்பிய அவன் காப்பிச்செடியின் இந்த விசித்திரமான குணத்தையும் தனது அனுபவத்தையும் ஊர் மக்களிடையே பரப்பலானான். அதன் பின்னரே காப்பியின் புகழ் ஊரெங்கும் பரவியது.

காப்பி பழங்கள்

இரண்டாவது கதை இதைவிட வேடிக்கையானது. எத்தியேப்பியாவில் கால்தி எனும் ஆடுமேய்க்கும் இளைஞன் ஒருவன் இருந்தான். அவன் அருகிலிருந்த காட்டுப்பகுதிக்கு ஆடுமேய்க்கச் சென்றபோது அவனது மந்தையிலுள்ள ஆடுகள் மற்றவைகளைப் போலல்லாமல் எப்போதும் குதூகலத்துடன் துள்ளிக்குதித்து விளையாடுவதைக் கண்டான். ஒரு வகையான பழத்தைத்தின்ற பின்னேயே இவை இவ்வாறு அதனை உணர்ந்த அவன் தாமும் அப்பழங்களை சாப்பிட ஆரம்பித்தான். இதனால் ஆடுகளுடன் சேர்ந்து அவனும் கவலைகளையெல்லாம் மறந்து ஆட ஆரம்பித்தான். அப்போது அவ்வழியே சென்ற மதகுரு ஒருவர் இக்காட்சியைக் கண்டு வியந்து இம்மகிழ்ச்சிக்கான காரணத்தை கேட்டபோது கால்தி ஒருவகையான பழத்தை சாப்பிட்டபின் அவனுக்கு மிகுந்த சக்தியும், புத்துணர்ச்சியும் கிடைத்ததாகக் கூறினான். அம்மதகுருவிற்கு ஒரு சிக்கலிருந்தது. அவர் தியானம் மேற்கொள்ளும் போது தூங்கிவிருவதே அது. இப்பழத்தைப்பற்றி அறிந்ததும் அவரும் அதை சாப்பிட ஆரம்பித்தார். அது நல்ல பலனை அளித்தது. இப்பழத்தைன் விசித்திரமான குணத்தைப் பற்றி மற்ற மதகுருமார்களுக்கும் எடுத்துச் சொன்னார். அதில் ஒருவர் அப்பழங்களை காய வைத்து, நீரில் கொதிக்க வைத்து அச்சாற்றினை பருக ஆரம்பித்தார். இவ்வாறே காப்பி உலகிற்கு அறிமுகமானதாக புராணக்கதைகள் சொல்கின்றன.

இயல் மரங்களின் (Native trees) கீழ் வளர்க்கப்படும் காப்பித் தோட்டம்

காப்பியைப்பற்றிய வரலாற்றுக் குறிப்புகள் 1000ம் ஆண்டிலிருந்தே இருக்கிறது. எத்தியோப்பியாவிலிருந்து எகிப்து மற்றும் ஏமன் போன்ற அரபு நாடுகளுக்கு 12ம் நூற்றாண்டு வாக்கில் காப்பி பரவ ஆரம்பித்தது. காப்பிக்கொட்டையை வறுத்து அரைத்து பொடியாக்கி அதில் வெந்நீரை ஊற்றி சாறெடுத்து குடிக்கும் முறை அரேபியர்களிடமிருந்தே வந்தது. அரேபியர்கள் இப்பானத்தை ‘க்வாவா’ என்றழைத்தனர். இதுவே மருவி தற்போதுள்ள காப்பி ஆனது.

இந்தியாவிற்குள் காப்பி வந்தது 17ம் நூற்றாண்டில். இந்தியாவிலிருந்து மெக்காவிற்கு புனிதப்பயணம் மேற்கொண்ட பாபா புதான் கர்நாடகாவிலுள்ள அவரது ஊரான சிக்மங்களூருக்கு திரும்பி வந்தபோது கைப்பிடி அளவு காப்பி விதைகளையும் எடுத்து வந்தார். அவற்றை அவரது தோட்டத்தில் விதைத்துவைத்தார். இவ்வாறே காப்பி இந்தியாவில் வேரூன்றியது.

அதற்கு முன் நாம் காலையில் எதைக்குடித்துக்கொண்டிருந்திருப்போம்? தமிழகத்தில் நீராகாரம் என ஆ. இரா. வேங்கடாசலபதியின் ”அந்தக் காலத்தில் காப்பி இல்லை” (காலச்சுவடு பதிப்பகம்) வாயிலாகத் தெரிகிறது. தமிழகத்தில் காப்பி எப்போது, எப்படி வேறூன்றியது போன்ற சுவாரசியமான தகவல்களை இவரது ஆய்வுக்கட்டுரை விளக்குகிறது.

சரி இப்போது கொஞ்சம் டீயைப் பருகுவோம். தேயிலையின் பூர்வீகம் சீனா. இங்கு தேயிலையை முதன்முதலில் மருத்துவத்திற்காக கிமு 2737லிருந்தே பயன்படுத்தியதாக புராணங்கள் கூறுவதாகத் தெரிகிறது. சுமார் 200 வகையான தேயிலைச் மரங்கள் இருப்பதால் தேயிலையின் தாய்நாடு எனக்கருதப்படுவது சீனாவிலுள்ள யுனான் மாகாணமே. ஆம் தேயிலை உயரமாக வளரக்கூடிய மரம் அதை அவ்வப்போது இளந்தளிர்களுக்காக வெட்டி குட்டையான புதராகவே வைக்கப்படுகிறது. கிபி 200ம் ஆண்டிலிருந்தே தேயிலையை பயிரிட்டு மற்ற நாடுகளுக்கு வணிகம் செய்ய ஆரம்பித்து விட்டார்கள் சீனர்கள். இங்கிருந்து கிபி 800ல் ஜப்பானுக்கும் பிறகு அங்கிருந்து ஐரோப்பாவிற்கு டச்சு வணிகம் மூலமாக கிபி 1610ல் தேயிலை சென்றடைந்தது. அதன்பிறகுதான் தேயிலை வெகுவாக செழிக்க ஆரம்பித்தது. ஆங்கிலேயர்களை தேநீர் வெகுவாகக் கவர்ந்ததால் கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி சீனாவிலிருந்து தேயிலையை பெருமளவில் இறக்குமதி செய்ய ஆரம்பித்த்து. 18ம் நூற்றாண்டில் இவ்விரு தேசங்களுக்குமிடையேயான உறவும், விலையும் பச்சைச் தேயிலையைப்போல கசக்க ஆரம்பித்தது. இதனால் ஆங்கிலேயர்கள் தேயிலையை பயிரிடுவதற்கு தகுந்த சூழலுள்ள இடங்களைத் தேட ஆரம்பித்தனர்.

பச்சைப் பாலைவனம் என சில சூழியலாளர்களால் விமர்சிக்கப்படும் தேயிலைத் தோட்டங்கள்

1823ல் ஒரு ஸ்காட்லாந்து பயணி அஸ்ஸாம் வனங்களில் ஒரு வகையான தேயிலை மரம் இயற்கையாக வளர்வதை கண்டார். தேயிலை வளர இயற்கையான சூழல் இருப்பதை அறிந்த ஆங்கிலேயர்கள் சீனாவிலிருந்து தேயிலையின் விதைகளை இறக்குமதி செய்து அஸ்ஸாமிலுள்ள காடுகளை அழித்து தேயிலையை பயிரிட்டனர். முதன்முதலில் 1839ல் அஸ்ஸாம் டீ கப்பல் வழியாக லண்டனை அடைந்தது. இவ்வேளையில் தென்னகத்தில் காப்பியே அதிகமாகப்பயிரிடப்பட்டு வந்தது. ஒரு வகையான நோய் தாக்கியதன் விளைவால் காப்பிச்செடிகள் அழிந்து வந்ததனாலும், தேயிலை உலகச்சந்தையில் ஏறுமுகமாக இருந்ததாலும் மெல்ல மெல்ல காப்பித்தோட்டங்கள் தேயிலைத் தோட்டங்களாக மாற்றப்பட்டன. முதலாம் உலகப்போரின் போதுதான் இந்தியாவிலிருந்து தயாரிக்கப்பட்ட தேயிலையின் செல்வாக்கு சீனாவின் தேயிலையைக் காட்டிலும் வெகுவாக உயர ஆரம்பித்தது. இன்று இந்தியா தேயிலை உற்பத்தியிலும், உபயோகத்திலும் உலகலவில் இரண்டாமிடத்தில் உள்ளது.

முன்பு சொன்னது போல் இந்த இரு ஓரினத்தோட்டப்பயிர்களும் விளைவிக்கப்படுவது மேற்குத்தொடர்ச்சி மலைப்பகுதிகளின் உயரமான பகுதிகளிலேயே. அதுவும் இத்தோட்டங்கள் பரந்து விரிந்திருப்பது பல பாதுகாக்கப்பட்ட வனப்பகுதிகளை ஒட்டியே. இதனால் இத்தோட்டங்களிலும் பலவிதமான காட்டுயிர்களைக் காணமுடியும். பலவிதமான வனச்செல்வங்கள் வாழிட இழப்பாலும் திருட்டு வேட்டையாலும் நாளுக்கு நாள் அருகிவருகின்றன. இச்சூழலில் பல்லுயிர்ப்பாதுகாப்பு என்பது அரசுக்குச்சொந்தமான சரணாலயங்கள், தேசிய பூங்காக்கள் போன்ற பாதுகாப்பட்ட பகுதிகளில் மட்டுமல்லாமல் தனியாருக்குச்சொந்தமான காப்பி தேயிலைத் தோட்டங்களிலும் நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும். இத்தோட்டங்களில் தென்படும் அரிய பல தாவரங்களையும் விலங்குகளையும் பாதுகாப்பது அவசியம். இதற்கு இத்தோட்ட நிர்வாகம் பயிர் உற்பத்தியை பெருக்குவது மட்டுமின்றி இப்பகுதியிலுள்ள உயிரினங்கள் வாழ ஏதுவான சூழலையும் ஏற்படுத்தவும், சுற்றுச்சூழலுக்கு கேடு விளையாவண்ணம் தகுந்த நடவடிக்கைகளையும் மேற்கொள்ள வேண்டும்.

யானைகளின் வழித்தடம் – தேயிலைத் தோட்டங்களின் வழியே. Photo: Kalyan Varma

சரி இப்போது நம் கேள்விக்கு வருவேம். பல்லுயிர்பாதுகாப்பிற்கு நல்லது எது, காப்பியா? தேயிலையா? சூழியலாளர்களைக் கேட்டால் இவ்விரண்டிற்கிடையே காப்பித்தோட்டங்களே சற்று மேலோங்கியிருப்பதாகச் சொல்வார்கள். ஏனெனில் காப்பிச் செடி வளர மர நிழல் அவசியமாதலால் இங்கு தேயிலைத் தோட்டங்களைக்காட்டிலும் சற்றே அதிகமாக மரங்களைக் காணலாம். பல சினிமாக்களில் காண்பிக்கப்படும் பச்சைப்பசேலன பரந்து விரிந்த தேயிலைத் தோட்டங்களில் பல்லுயிரியம் குறைவு. இவற்றை சூழியலாளர்கள் பச்சைப்பாலைவனம் என்பர். எனினும் தகுந்த சில நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டால் இத்தோட்டங்களும் பல காட்டுயிர்கள் வாழ்வதற்கேற்ற சூழலை உருவாக்கவும், பல்லுயிர் பாதுகாப்பிற்கு ஏற்ற இடமாக மாற்றவும் முடியும்.

மேற்குத்தொடர்ச்சி மலைப்பகுதியிலுள்ள பரந்து விரிந்த காப்பி, தேயிலைத்தோட்டங்களின் மத்தியில், அங்குமிங்கும் சிதறி தீவுகளைப்போல் எஞ்சியுள்ள சிறிய பரப்பளவில் அமைந்திருக்கும் பல மழைக்காட்டுத் துண்டுச்சோலைகளையும் பாதுகாக்க வேண்டும். இத்தோட்டங்களில் ஓடும் ஓடைகளில் இராசயன உரங்கள், பூச்சிகொல்லி மருந்துகள் கலந்துவிடாவண்ணம் அதன் ஓரங்களில் இம்மண்ணுக்குச் சொந்தமான தாவரங்களை வளர்த்திடல் வேண்டும். இத்தோட்டங்களில் நிழலுக்கென நடப்படும் சில்வர் ஓக், அல்பீசியா, மீசோப்சிஸ் போன்ற வெளிநாட்டு மரங்களை வளர்க்காமல் அந்தந்தப்பகுதியிலேயே இயற்கையாக வளரும் மரங்களை நடவேண்டும். இதனால் அதிலுள்ள இப்பகுதியில் தென்படும் சிங்கவால் குரங்கு, கருமந்தி, போன்ற அரிய விலங்குகள், பெரிய இருவாசி போன்ற பறவைகள், இன்னும் பலவகையான அரிய தாவரங்களையும் பாதுகாக்கலாம். இது யானைத்திரள்களின், காட்டெருதுகளின் இடையூரில்லாத இடம்பெயர்வுக்கும், மனித விலங்கு எதிர்கொள்ளலையும் கட்டுப்படுத்த உதவும். இதோடு, ஒருங்கினைந்த பயிர் மேலான்மை, இரசாயன உரங்களின் உபயோகத்தைக் குறைத்தல் அல்லது முற்றிலுமாக தவிர்த்தல், தோட்டங்களிலும் அது சார்ந்த தொழிற்சாலைகள், வீட்டுக்குடியிருப்புப் பகுதிகளில் சரியான கழிவுக்கட்டுப்பாடும், திருட்டு வேட்டைகள் ஏற்படாவண்ணம் கண்கானித்தலும் அவசியம்.

பல்லுயிரியம் மிகுந்துள்ள மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகள் மேலமைந்த தேயிலைத் தோட்டம்

நுகர்வோராகிய நாம் என்ன செய்யலாம்? மேற்சொன்ன சில வளங்குன்றா விவசாயத்தின் விதிமுறைகளைப் பின்பற்றி, சுற்றுச்சூழலுக்கு தீங்கிழைக்காவண்ணம் பயிர்செய்து தயாரிக்கப்பட்ட, தகுந்த தரச்சான்றிதழ் பெற்ற நிறுவனங்கள் வெளியிடும் பொருட்களை வாங்கிப் பருகி அவற்றின் விற்பனையை ஊக்குவுக்கலாம். சூழியல் ஆர்வலராக இருந்தாலும், இல்லாவிட்டாலும் நல்ல விதத்தில் தயாரிக்கப்பட்ட காப்பியையோ, டீயையோ வாங்கிப் பருகுவது, உங்கள் உடம்பிற்கு நல்லதோ இல்லையோ நிச்சயமாக நாம் வாழும், நம் சந்ததியினர் வாழப்போகும் இப்பூமித்தாய்க்கு நல்லதே!

மேலும் விவரங்களுக்கு இந்த இணைய தளத்தைக் காணவும் – http://ecoagriculture.in/home/

******

காக்கை குருவி எங்கள் ஜாதி தொடர். எண் 9. புதிய தலைமுறை 6 செப்டம்பர் 2012

இன்னிசை மழையில் மெல்லிசை மன்னன்

அது ஒரு மழைக்கால அதிகாலை வேளை. மழைத்தூறல் விழும் சப்தத்துக்கிடையில் ஒரு மெல்லிசை காற்றில் பரவ ஆரம்பித்தது. ரம்யமான சீழ்க்கை ஒலி அது. பலவித ஏற்ற இறக்கங்களுடன் கூடிய அந்த மெல்லிசை எனது படுக்கையறைக்கு வெளியேயிருந்து வந்தது. ஆரம்பத்தில் மிகத் தாழ்ந்த குரலில் ஆரம்பித்த அந்த இசை இடைவிடாமல் தொடந்து சில மணித்துளிகளில் உச்சஸ்தாயியை அடைந்தது. பின்பு ஒரு சிறிய இடைவெளி. மீண்டும் அந்த மெல்லிசை கேட்கத்தொடங்கியது. அந்த இசை எனது கனவில் யாரோ இசைப்பதைப்போலிருந்தது. அது கனவல்ல என்பதும் அதிகாலைவேளையில் அந்த மெல்லிசையைப் போன்ற குரலுக்குச் சொந்தக்காரர் யார் என்பதும் எனக்குத் தெரியும். அது சீகாரப்பூங்குருவி.

நான்  கேட்ட  அந்த இனிமையான குரலை இங்கே கேட்கலாம்.

நான் இருந்தது மேற்குத்தொடர்ச்சி மலையின் உயரமான பகுதிகளில் உள்ள தேயிலைத்தோட்டத்தின் மத்தியில் அமைந்த ஒரு வீட்டில். எனது வீட்டினருகே ஒரு சீகாரப்பூங்குருவி வசித்து வந்தது. சில வேளைகளில் எனது படுக்கையறைக்கு வெளியே உள்ள கம்பத்தில் உட்கார்ந்து பாடிக்கொண்டிருக்கும். அதிகாலை வேளையில் இதன் குரலைக் கேட்டு துயிலெழுந்து, அவசரமேயில்லாமல் மெல்லிய குரலில் ஏற்ற இறக்கத்துடன் பாடிக்கொண்டிருக்கும் இப்பறவையின் பாடலை அரைத்தூக்கத்தில் கேட்டுக்கொண்டே மீண்டும் கண் அயர்ந்திருக்கிறேன்.

Photo: Ramki Sreenivasan

இப்பறவை பொதுவாக காட்டுபகுதிகளிலுள்ள நீர் நிலைகள் மற்றும் ஓடைகளின் ஓரத்தில் காணலாம். பகல் முழுது இரைதேடும், பெரும்பாலும் பூச்சிகள், நத்தை, புழுக்கள், நண்டு, சிறு தவளைகள் மற்ற பறவைகளின் குஞ்சு முதலியவற்றை உணவாகக் கொள்ளும். சில வேளைகளில் கீழே விழுந்து கிடக்கும் சிறு பழங்களையும் உட்கொள்ளும். நண்டு, நத்தை போன்ற கடினமான ஓடுள்ள பிராணிகளை உட்கொள்ளும் முன் அவற்றை அலகில் பற்றி கற்களில் வேகமாக அடித்து ஓட்டை விலக்கி உள்ளிருக்கும் சதையை உட்கொள்ளும்.

கிழக்கு ராஜஸ்தான், மேற்கு குஜராத்திலுள்ள மலைகளிலும், மற்றும் சாத்பூர மலைத்தொடரிலும் ஒரிசாவின் வடகிழக்குப் பகுதிவரையிலும், மேற்குத்தொடர்ச்சிமலைப்பகுதிகளிலும், மலையடிவாரத்திலிருந்து சுமார் 2200 மீட்டர் உயரம் வரையில் இவை தென்படுகின்றன. பறந்து செல்லும் பொது ஸ்க்ரீரீரீச்ச்…..என உரத்த குரலில் கீச்சிடும். சீகாரப்பூங்குருவி அது எழுப்பும் ரம்யமான சீழ்க்கைக்குப் பெயர்போனது.

இப்பறவையைப் பற்றி அறிந்திராதவர் இப்பகுதிக்கு வந்து இதன் குரலைக் கேட்டு அதிசயித்து அது எங்கிருந்து வருகிறது என குரல் வரும் திசையை நோக்கி தேடிச்செல்வர். பறவைகளையோ அல்லது மற்ற உயிரினங்களையோ பார்த்து மகிழும் பழக்கமில்லாதவர்களையும் தனது குரலால் கட்டி இழுத்துவிடும் இப்பறவை.  இது புதருக்குள் உட்கார்ந்து கொண்டு ஒலியெழுப்புவதில்லை. வெட்ட வெளியில், ஏதாவது உயரமான கம்பத்தின் மீதோ, வீட்டின் கூரையின் மேலோ உட்கார்ந்து கொண்டு பாடும். கொஞ்ச நேரம் கவனத்துடன் தேடினால் நிச்சயமாக இப்பறவையை பார்த்து விடலாம். ஆனால் அடர்ந்த காட்டுக்குள் இவற்றின் குரலைத்தான் எளிதில் கேட்கமுடியும் நம் கண்ணுக்குத் தென்படுவது கொஞ்சம் சிரமம்தான். இதன் நெற்றியிலும் இறக்கையின் மேல்பகுதியிலும் மின்னும் நீல நிறமும், உடலின் மற்ற பாகங்களிலுள்ள சிறகுகள் பளபளக்கும் கருநீல நிறத்திலுமிருக்கும். அலகு கரிய நிறத்திலிருக்கும். பொதுவாக தனியாகத்தான் இருக்கும். கூடுவைக்கும் சமயங்களில் சோடியாகத்திரியும்.

Photo: Ramki Sreenivasan

உங்களுக்கு மழையைப் பார்க்கப் பிடிக்குமா? மழையைப் பார்த்ததும் நாம் எப்படி மகிழ்ச்சியுறுகிறோமோ அதைவிட அதிகமாக மகிழ்ச்சியடைவது சீகாரப்பூங்குருவிதான். மழையில் நனைந்து கொண்டே பாடுவதை வைத்தே இதை நாம் அறிந்துகொள்ளலாம். மழையைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியுறும் நமக்கு மழைத்துளி விழும் ஒலியினூடே கலந்து வரும் சீகாரப்பூங்குருவியின் மெல்லிசையைக் கேட்கும்போது அது நமது மகிழ்ச்சியை இரட்டிப்பாக்கும்.

மழை என்றால் ஏன் இப்பூங்குருவிக்கு அவ்வளவு பிரியம்? மழைக்காலத்தில் தான் அது கூடு வைக்கத்தொடங்கும். இங்கு தென்படும் மற்ற பறவைகளெல்லாம் மழைக்காலம் தொடங்குவதற்கு முன்பே கூடமைத்து, முட்டையிட்டு, பொரித்து, குஞ்சுகளை வளர்த்து தன்னிச்சையாக பறக்கும் நிலைக்கு ஆளாக்கி விடும். ஆனால் சீகாரப்பூங்குருவி மழைக்காலத்தில்தான் சோடி சேர்ந்து கூடமைக்கும். இக்காலங்களிலேயே ஓடைகளில் நீர்வரத்து அதிகமாக இருக்கும். நண்டுகளும், நத்தைகளும் இப்பகுதிகளில் அபரிமிதமாகப் பெருகும் போதுதானே தனது குஞ்சுகளுக்கு எந்தத் தடையுமின்றி உணவளிக்க முடியும். ஆகவேதான் இவை மழைக்காலங்களில் கூடமைக்கின்றன. இவை பொதுவாக ஓடைகளில் உள்ள பாறைகளின் இடுக்குகளில் கூடமைக்கும். வேர்களையும், குச்சிகளையும் வைத்துக்கட்டிய கிண்ண வடிவக் கூட்டின் சுவற்றில் மண்ணைப் பூசி உறுதிப்படுத்தும். மழைக்காலம் முடியும் முன் இரண்டுமுறை முட்டையிட்டு குஞ்சு பொரிக்கும். பொதுவாக ஒரு தடவைக்கு 2-4 முட்டைகளிடும். இரண்டாம் முறை முட்டையிடும்போதும் முதலில் கட்டிய கூட்டையே சரிகட்டி மறுபடியும் உபயோகிக்கும். இக்காலங்களில் தமது வாழிட எல்லையைக் குறிக்கும் வகையிலும், பெட்டையை கவர்வதற்காகவும் அடிக்கடி பாடிக்கொண்டிருக்கும். அவ்வப்போது க்ரீரீச்ச்ச்…என்ற ஒற்றை ஒலியுடைய குரலை எழுப்பி ஒன்றையொன்று துரத்துக்கொள்வதையும் மழைக்காலங்களில் காணலாம்.

பறவையியல் அறிஞர் சலீம் அலி இப்பறவையின் மெல்லிய, ஆரவாரமில்லாத சீழ்க்கை ஒலியை  வைத்து இப்பறவையை ”விசிலிங் ஸ்கூல் பாய்”  (Whistling Schoolboy) என்றழைக்கிறார். ஆங்கிலத்தில் இப்பறவையினை “மலபார் விசிலிங் த்ரஷ்” (Malabar Whistling Thrush) என்றழைக்கின்றனர். எனது நண்பரும், சூழியல் ஆராய்ச்சியாளருமான சங்கர் ராமன் இதையே ”மல்ஹார் விசிலிங் த்ரஷ்” (Malhar Whistling Thrush) என்றழைக்கிறார். மல்ஹார் என்பது மழையைக் குறித்துப் பாடும் ஹிந்துஸ்தானிய ராகம். இங்கு வசிக்கும் பொதுமக்களிடம் இப்பறவையின் பெயர் என்ன என்று கேட்டால் குயில் என்கிறார்கள். ஆனால் அதுவல்ல இதன் பெயர். குயில் என்பது Cuckoo என ஆங்கிலத்தில் அழைக்கப்படும் பறவையினத்தைக் குறிக்கும். ஆனால் சீகாரப்பூங்குருவி த்ரஷ் Thrush இனத்தைச் சேர்ந்தது. இங்குள்ள பூர்வீகக் குடியினரான காடர்களிடம் கேட்டபோது இப்பறவையை இவர்கள் பூலே என்றழைப்பதாக்க் கூறுகின்றனர். இவர்கள் இப்பறவையை தமது முன்னோர்களாகவும் கருதுகிறார்கள். மழைக் காலங்களில் அதிகம் பாடுவதால் மழைப் பாடி என பெயரிடலாமோ என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது என்ன பெயரிட்டு அழைத்தாலும் இதன் குரலே இதற்கு அடையாளம்.

Photo: Ramki Sreenivasan

மேற்குத்தொடர்ச்சி மலையிலுள்ள தேயிலைத்தோட்டங்களில் இப்பறவையை அவ்வப்போது காணலாம். இந்த இடங்களெல்லாம் ஒரு காலத்தில் (சுமார் 100-150 ஆண்டுகளுக்கு முன்) அடர்ந்த வனப்பகுதியாக இருந்தது. மனிதர்கள் இப்பகுதிகளில் குடியேறி தேயிலை, காபி, ஏலம் போன்ற ஓரினப்பயிர்களை விவசாயம் செய்வதற்காக இங்குள்ள வனப்பகுதிகளை திருத்தி அமைத்தனர். இதனால் பலவகையான தாவரங்களும் விலங்குகளும் இந்த இடங்களிலிருந்து மறைந்துபோயின. எனினும் ஓடைகளின் ஓரத்திலும் மேலும் சில இடங்களிலும் முழுவதுமாக காட்டு மரங்களை வெட்டிவிடாமல் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக சிறிய வனப்பகுதிகளை அப்படியே விட்டு வைத்தனர். ஓடைகளின் ஓரத்தில் மரங்களை வெட்டாமல் விட்டதன் காரணம் அந்த இடம் ஓடை புறம்போக்கு என அழைக்கப்படும் அரசுக்குச்சொந்தமான இடமாதலால். ஓரினப்பயிர்கள் பரந்து காணப்படும் இடங்களில் கூட ஆங்காங்கே திட்டுத் திட்டாக விடப்பட்ட சிறிய வனப்பகுதிகள் தீவுகளைப்போல் காட்சியளிக்கும். ஒருவேளை இந்த இடங்கள் தேயிலை பயிரிடுவதற்கு ஏற்றதாக இல்லாமலும், ஒருகாலத்தில் காபி பயிரிடப்பட்டு பின்பு பராமரிக்காமல் விட்டுவிட்டதன் விளைவாகவே காட்டுச்செடிகள் வளர்ந்து இத்தீவுக்காடுகள் இன்னும் இப்பகுதிகளில் பிழைத்துக்கொண்டுள்ளன. இவற்றை இப்பகுதிகளிலுள்ள மக்கள் துண்டுசோலை என்றழைக்கின்றனர்.

சில பறவைகள் அவை வாழும் சூழலில் சிறிய மாற்றம் ஏற்பட்டால் கூட அந்த இடத்திலிருந்து மறைந்துவிடும். ஆனால் சில உயிரினங்கள் அவை வாழ்வதற்குத் தேவையான உணவும், உறைவிடமும் மனிதனால் மாற்றியமைக்கப்பட்ட இடங்களில் இருப்பின் அங்கு தொடர்ந்து வாழ தம்மை தகவமைத்துக்கொள்கின்றன. இந்தத் தீவுக்காடுகள் மற்றும் ஓடையோரக்காடுகள் இருப்பதால் ஒரு சில உயிரினங்கள் மாறிப்போன இந்தச் சூழலிலும் வாழ பழகிக்கொண்டன. அவற்றில் சீகாரப்பூங்குருவியும் ஒன்று. எனினும் நீர்நிலைகள் அற்றுப்போயிருந்தால் இவை அப்பகுதியில் இருப்பதில்லை.

பச்சைப்பசேலென கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை பரந்து விரிந்திருக்கும் தேயிலைத் தோட்டங்களில் பல்லுயிரியம் மிகக் குறைவு. இப்பகுதி ஒரு காலத்தில் அடர்ந்த வனப்பகுதியாக இருந்ததற்குச் சாட்சியாக இருப்பது இங்கு ஆங்காங்கே தென்படும் தீவுக்காடுகளும் சீகாரப்பூங்குருவிகள் போன்ற பறவைகளுமே. சீகாரப்பூங்குருவியின் குரலைக் கேட்கும்போதெல்லாம் ஒருபுறம் ஆனந்தமான இசையைப்போல ஒலித்தாலும், அதன் தூய்மையான வாழிடத்தை சிதைத்த மனிதர்களாகிய நாம் அதற்குச் செய்த கொடுமையை நமக்கு தினமும் ஞாபகமூட்டும் சோக கீதம் போலவும் இருக்கிறது. நாம் செய்த கொடுமைகளை உணர்த்துவதற்காகவே நாம் மாற்றியமைத்த இடங்களில்கூட வைராக்கியத்துடன் தனது சந்ததிகளை பெருக்கி, வாழ்ந்து காண்பித்து நம்மை வெட்கித் தலைகுனிய வைக்கவே காலையிலும் மாலையிலும் பாடுவதாகத் தோன்றுகிறது.

மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைப்பகுதியில் உள்ள தேயிலைத்தோட்டமும் அதனையடுத்த, மழைக்காட்டுப் பகுதியும்.

இப்பறவையின் குரலே கேட்காத அளவிற்கு திருத்தி அமைக்கப்பட்ட இடங்களும் உண்டு. எதற்குமே ஒரு அளவு உண்டல்லவா? நீரோடைகளின் கரையோரத்தில் வளரும் மரம், செடிகளை முற்றிலுமாக அழித்து கரையோரம் வரை ஓரினப்பயிர்களை வளர்த்தாலும், அப்பயிர்களுக்கென அடிக்கப்படும் பூச்சிமருந்து மற்றும் கழிவுப்பொருட்கள் நீரோடையில் கலந்து மாசுறுவதாலும், நீரோடைகளின் குறுக்கே அதன் இயற்கையான ஓட்டத்தை மாற்றியமைக்கும் வண்ணம் கட்டப்படும் தடுப்பு அணைகளாலும் அந்த நீரோடை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சீரழிந்து கடைசியில் வற்றியே போகிறது. நீரோடை இந்நிலைமையை அடைந்தால் சீகாரப்பூங்குருவி போன்ற உயிரினங்களும் அந்த இடத்திலிருந்து அற்றுப்போகின்றன.

சில நேரங்களில் இப்பறவையின் குரலைக்கேட்கும்போது எனது வாழிடம் முற்றிலுமாக அழிந்து போகவில்லை, நீரோடைகளை சரியாகப் பராமரித்தாலும், மீளமைத்தாலும் இன்னும் பலகாலத்திற்கு எனது குரலை மனிதகுலம் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கலாம் என நம்பிக்கையூட்டும் வகையிலும் இருக்கிறது.

மலைகள் மேலுள்ள நீரோடைகளை மாசுறாவண்ணமும், அதன் ஓட்டத்தை மாற்றியமைக்காமலும், கரையோரங்களில் அம்மண்ணுக்குச் சொந்தமான தாவரங்களை வளர்த்து மீளமைத்தால் சீகாரப்பூங்குருவி இசைக்கும் தனது கானத்தை எந்தவித இடையூறுமின்றி தொடர்ந்து பாடிக்கொண்டே இருக்கச்செய்யலாம். அது நம் கடமையும் கூட.

******

காக்கை குருவி எங்கள் ஜாதி தொடர். எண் 4. புதிய தலைமுறை 2 ஆகஸ்டு 2012