ஈச்சங்கள் கனவு
சென்னையிலிருந்து நெல்லூருக்கு இரயிலில் காலை 10 மணியளவில் வந்தடைந்தேன். இரயில் நிலையம் ஊரை விட்டு ஒதுக்குப் புறமாக இருந்ததால் பைபாஸ் வழியாக கடப்பாவை நோக்கிப் பயணமானோம். இதற்கு முன் இவ்வழியே அவசர கதியில் ஏதேனும் வேலையாக ஓரிரு முறை பயணித்திருந்தேன். ஆதலால் அவ்வப்போது நிறுத்தி பறவைகளைப் பார்த்துக்கொண்டும், வழியில் தென்படுவதை படமெடுத்துக் கொண்டும் செல்ல வாய்ப்பு கிடைத்ததில்லை. இம்முறை அப்படி ஏதும் நிர்பந்தங்கள் இல்லாததால், கொஞ்சம் மெதுவாகவே வண்டியை ஓட்டிக் கொண்டு சென்றோம். வழியெங்கிலும் இருபுறமும் மீன்வளர்ப்புக் குட்டைகள் (ஒரு காலத்தில் விளைநிலங்களாக இருந்திருக்கும்) இருந்தன. ஆங்காங்கே ஓரிரு இடங்களில் நெல்லும் சாகுபடி செய்து வந்தனர். மீன் குட்டைகளை கடக்கும் போதெல்லாம் கவுச்சி வாடை அடித்தது. இதற்கு முன் பயணித்த போதும் கவனித்திருக்கிறேன், சாலையோரமெங்கும் பனைமரங்கள் இருக்கும். கள் இறக்குவார்கள். இம்முறையும் கண்டேன். சாலையோரத்தில் ஒரு பெரிய பிளாஸ்டிக் கேனில் வைத்து ஒரு பெண்மணி கள் விற்றுக் கொண்டிருந்தார். ஒருவர் அதை பிளாஸ்டிக் குவளையில் வாங்கிக் குடித்துக் கொண்டிருந்தார்.
ஈச்சங்கள் சேமிக்கும் பானை. ஆந்திராவில் எடுக்கப்பட்ட படம்.
இளம் பிராயத்தில் குடித்தது (சுமார் 25 ஆண்டுகளுக்கு முன்), அதன் பின் பனங்கள்ளின் வாசனையைக் கூட நுகரும் வாய்ப்பு கிட்டவில்லை. அப்போது எங்கள் ஊரில் பனங்கள்ளும், தென்னங்கள்ளும் கிடைக்கும். என் மாமாவின் தோப்பிலேயே கள் இறக்குவார்கள். கலப்படமில்லாத ஒரு மரத்துக்கள்ளை குடித்திருக்கிறேன். வீட்டில் உள்ள சிறுவர்களுக்குக் கூட ஒரு டம்ளரில் கொஞ்சமாகக் கொடுப்பார்கள். வீட்டுப் பெண்களும் அடுப்பங்கரையில் ஒரு லோட்டாவில் வைத்துக் கொண்டு கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குடிப்பார்கள். ஐயாக்குட்டி மாமா காலை எழுந்தவுடன் ஒரு லிட்டர் பாட்டிலை முழுவதுமாக மடக் மடக் என்று குடிப்பதைக் கண்டு வியந்திருக்கிறேன். கள் குடிப்பது (அளவோடுதான்) என்பது அப்போதைய சமூகத்திற்கு சர்வ சாதாரணமான ஒரு செயல். பனங்கள்ளை வயிறு முட்டக் குடிக்கலாம், ஓரளவிற்குத்தான் போதையேறும். தென்னங்கள் அப்படியல்ல. அளவோடு குடிக்க வேண்டும். இல்லையெனில் எங்காவது விழுந்தோ அல்லது வாந்தியெடுத்துக் கொண்டோ கிடக்க வேண்டும். அன்று நெல்லூரில் கள் விற்பனை செய்வதைப் பார்த்தவுடன் பழைய ஞாபகங்கள் எல்லாம் வந்தது. ஆனாலும், தெரியாத இடத்தில் அதுவும் குறிப்பாக பரிச்சயம் இல்லாத மனிதர்களிடம் கள் வாங்கிக் குடிக்க ஏனோ மனம் வரவில்லை.
சுமார் 25 கி.மீ. பயணித்த பின் கனிகிரி நீர்த்தேக்கம் வந்தது. கரைமேல் ஏறி பார்த்த போது கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை தண்ணீர். மடையானையும், ஓரிரு வெள்ளைக் கொக்குகளையும் தவிர பறவைகள் ஏதும் அங்கு இல்லை. தூரத்தில் ஏதோ ஒரு பறவைக் கூட்டம் (வாத்து?) தூரத்தில் நீந்திக்கொண்டிருந்து. கொஞ்சம் தூரம் பயணித்த பின் சாலையோரத்தில் இருந்த ஈச்ச மரத்தில் ஒருவர் ஏறிக்கொண்டிருந்தார். அதைக் கண்டவுடனேயே வண்டியை நிறுத்தச் சொன்னேன். கள் இறக்கிக் கொண்டிருந்தார். அருகில் சென்று மரத்தின் மேல் இருந்தவரிடம், அவர் கள் இறக்குவதை போட்டோ எடுக்கலாமா என்று கேட்டேன். புன்னகைத்தவாரே, “தீஸ்கோ” என்றார். அந்த ஈச்சமரம் அப்படி ஒன்றும் உயரமில்லை. அதில் அவர் ஏணி வைத்துத்தான் ஏறி இருந்தார். பாதுகாப்பிற்காக, ஒரு வடத்தால் தன்னைச் மரத்தோடு சேர்த்து சுற்றிக்கொண்டு, உச்சிப்படியில் நின்று கொண்டிருந்தார். மரத்தில் இருந்த பானையின் கழுத்தில் கட்டப்பட்டிருந்த கயிறு நீளமானது. அதைப் பிடித்து மெல்ல பத்திரமாக பானையை கீழே தரையில் இறக்கி வைத்தார்.
ஈச்ச மரம் (இடது) ஈச்ச மரத் தண்டுப்பகுதி (வலது)
பனை, தென்னை போலல்லாமல், ஈச்ச மட்டையின் அடிப்புறம் தண்டோடு ஒட்டியிருக்கும். செதில் செதிலாக அம்மட்டைகள் மரத்தின் அடிப்பகுதியிலிருந்து உச்சி வரை அமைந்திருப்பதால், மரத்தை மார்போடு சேர்த்து அணைத்து ஏற முடியாது. ஆகவே தான் ஈச்ச மரத்தில் கள் எடுக்க ஏணி வைத்து ஏற வேண்டியிருந்தது. பனை, தென்னையில் கள் எடுப்போர் மரமேறும் விதமே அலாதியானது. சிறு வயதில் அக்காட்சியை வாய் பிளந்து பார்த்ததுண்டு. வட்டமான கயிற்றை (தலவடை) கால்களைச் சுற்றி இறுக்கிக் கொண்டு மரமேறுவார்கள். இடுப்பில் தென்னம்பாலையால் ஆன ஒரு கூடை இருக்கும். அதில் அரிவாள், உளி முதலியவற்றை போட்டு எடுத்துக் கொண்டு மேலே ஏறுவார்கள்.
இக்கூடையின் வடிவம் வித்தியாசமானது. அடிப்பாகத்தில் இரண்டு கூரிய முனைகளையும் (தென்னம்பாலையின் கூர்மையான முனைப்பகுதி) மேலே வட்ட வடிவிலும் இருக்கும். இதை நம் தலையில் கவிழ்த்துக் கொண்டால் “Batman”ன் தலைக் கவசம் போல இருக்கும். சிறு வயதில் அதைத் தொட்டுப் பார்க்கவும், எனக்கே சொந்தமாக ஒன்றை வைத்துக் கொள்ளவும் என ஆசைப்பட்டதுண்டு. ஆனால் கேலி செய்வார்களோ என கூச்சப்பட்டு யாரிடமும் சொன்னதில்லை. ஆனால் இதன் பெயர் தெரியவில்லை. உடனே கிராமத்தில் வளர்ந்த அம்மாவிடமும், பெரியம்மாவிடமும் கேட்டேன். அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. பின்னர், கிராமத்தில் உள்ள ஐயாப்பிள்ளை மாமாவிற்கு போன் செய்து கேட்டேன். யோசித்து விட்டு உடனே ஞாபகத்திற்கு வரவில்லை என்றும் நாளை சொல்கிறேன் என்றும் உறுதியளித்தார். தெரிந்தவர்களிடமெல்லாம் கேட்டு விட்டு விடை தெரியாமல் யோசித்துக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் பெருமாள் முருகன் எழுதிய “ஆளண்டாப் பட்சி” நினைவுக்கு வந்தது. அந்த நாவலில் ஒரு அத்தியாயம் முழுக்க கள் பற்றியும் அதை இறக்குவதைப் பற்றியும் விவரிக்கப்பட்டிருக்கும். புரட்டிப் பார்த்த போது அதிலும் விடை கிடைக்கவில்லை. மறுநாள் அம்மாவிடமிருந்து போன் வந்தது. அதன் பெயர் அருவா பெட்டி. மாமாவுக்கு இருப்பு கொள்ளவில்லையாம் நான் போன் செய்ததிலிருந்து. மறுநாள் காலை சைக்கிளை எடுத்துக் கொண்டு இலுப்பூருக்குச் சென்று, அங்கிருந்த நாடாரிடம் பெயரைக் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டு அம்மாவுக்கு போன் பேசி என்னிடம் தெரிவிக்குமாறு சொல்லியிருக்கிறார். அண்மையில் ஆ. சிவசுப்பிரமணியன் எழுதிய “பனை மரமே! பனை மரமே! எனும் நூலில் இந்த அரிவாள் பெட்டியின் படமும் விளக்கமும் இருந்தது. இது ஆவணப்படுத்தப்பட்டதைப் பார்த்து மனநிம்மதி அடைந்தேன். அண்மையில் இதைப் பற்றி காட்சன் சாமுவேல் எழுதிய விரிவான கட்டுரைகளில் (1, 2) கண்டேன்.
பனை, தென்னை போல ஈச்ச மரங்களை கூட்டமாகப் பார்க்க முடியாது. அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாகத் தான் இருக்கும். திருநெல்லிக்காவலில் இருந்து திருத்தங்கூருக்கு போகும் வழியில் ஒரு ஈச்ச மரம் வயல் வரப்பில் வளர்ந்திருக்கும். சிறு வயதில் இருந்து நான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் மரம் அது. ஒரு முறை பல தூக்கணாங்குருவிகள் அதில் கூடு கட்டியிருந்தன. வயலோரம் இருந்த வாய்க்காலில் நீர் வற்றிப் போன பின் அந்தக் கூடுகளும் காணாமல் போய் விட்டன.
ஈச்ச மரத்தில் தூக்கணாங்குருவிகளின் கூடு
சித்திரை மாதத்தில் தெருவில் தேர் வரும் போது வீட்டின் நிலையில் இரு மூலையிலும் ஈச்சங்குலைகளை தோரணம் போல தொங்க விடுவார்கள். துவர்ப்பாக இருக்கும் அந்த செங்காய்களை சிறு வயதில் சுவைத்து முகம் சுழித்ததுண்டு. பள்ளிக்கூட வாசலில் கூடையில் வைத்து வீசம்படியில் அளந்து ஐந்து, பத்து பைசாவுக்கு விற்கும் வயதான பாட்டியிடம் கருப்பு நிற ஈச்சப்பழங்களை வாங்கித் தின்றதும் நினைவில் இன்றும் இருக்கிறது. ஈச்சப்பழம் சுவையானது. எனக்குப் பிடித்த பழங்களில் ஒன்று. எங்கு பார்த்தாலும் வாங்கி சாப்பிடுவேன். ஆனால் வெகு அரிதாகவே கிடைக்கும்.
ஈச்சங்காய் குலை.
பனங்கள்ளையும், தென்னங்கள்ளையும் ருசித்திருந்தாலும் ஈச்சங்கள்ளை இதுவரை குடித்ததில்லை. தமிழ்நாட்டில் இனிமேல் எந்தக் கள்ளையும் குடிப்பதற்கான வாய்ப்பு வருமா எனத்தெரியாது. எனவே ஈச்சங்கள் இறக்கப்படுவதைப் பார்த்ததும் நெடுநாளைய கனவு அன்று ஆந்திராவில் நனவாகப் போகிறது என எண்ணிக் கொண்டேன்.
பானைக்குள் கள் நுரைத்துக்கொண்டிருந்தது. பல வகைப் பூச்சிகளையும் பார்க்க முடிந்தது. தேனீக்கள், ஈ வகைகள், பட்டுப் பூச்சிகள் யாவும் கள்ளின் மணத்தால் ஈர்க்கப்பட்டு உள்ளே விழுந்து செத்துக் கிடந்தன. கீழிரங்கி வந்தவர், இடுப்பில் சொருகி வைத்திருந்த உளியை எடுத்து ஒரு நீளமான கட்டையில் தீட்டிக் கூர்மையாக்கிக் கொண்டிருந்தார். மெதுவாகப் பேச்சு கொடுத்தேன். பெயரைக் கேட்டேன். கிருஷ்ணா என்றார். எதற்காக போட்டோ எடுக்கிறேன் எனக் கேட்டார். பத்திரிக்கைக்கா என வினவினார். சும்மா பொழுது போக்கிற்காக என்றேன். கள் கொஞ்சம் கிடைக்குமா என்றேன். இப்போது நன்றாக இருக்காது சாயங்காலம் வா இருந்தால் தருகிறேன் என்றார். உளியை தேய்த்து முடித்த பின் ஏணியை எடுத்து அடுத்த மரத்தில் வைத்து மரமேற ஆயத்தமானார். நான் செய்வதறியாமல் ஏமாற்றத்துடன் கிழே கலயத்தில் இருந்த ஈச்சங்கள்ளை நாக்கில் எச்சில் ஊற பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தேன். இன்னொரு முறை சாயங்காலமாக அங்கெ போக வேண்டும் என எண்ணிக்கொண்டேன்.
உயிர் மூச்சு – தி இந்து தமிழ் இணைப்பிதழில் 15 Jun 2019 அன்று வெளியான கட்டுரையின் முழு வடிவம். அக்கட்டுரைக்கான உரலி இங்கே.
நம் உயிர் போலே மன்னுயிர் காப்போம்
வானில் பறக்கின்ற புள்ளெலாம் நான்,
மண்ணில் திரியும் விலங்கெலாம் நான்;
கானில் வளரும் மரமெலாம் நான்,
காற்றும் புனலும் கடலுமே நான்.
இயற்கை ஆர்வலர்கள், பறவை ஆர்வலர்கள் என்றெல்லாம் சொல்லிக்கொண்டு அதை ஒரு தொழிலாகவோ, பொழுது போக்காகவோ மேற்கொண்டு பலரும் பல விதச் செயல்பாடுகளில் ஈடுபடுவார்கள். ஆனால் இது போன்ற எந்த அடையாளமும் இல்லாமல், சில இயற்கை ஆர்வலர்களின் செயல்பாடுகளை ஒத்த, இன்னும் சொல்லப்போனால் அது போன்றவர்கள் செய்வதை மிஞ்சிவிடக்கூடிய ஒரு செயலைச் செய்துள்ளனர் சிவகங்கை மாவட்டத்தில் உள்ள பொத்தகுடி எனும் சிற்றூர் மக்கள்.
ஊரில் உள்ள தெருவிளக்குகளுக்கான சுவிட்ச் இருக்கும் பெட்டியில் ஒரு பறவை கூடு கட்டியிருந்ததைப் பார்த்து, அதைத் தினமும் திறந்தால் அவற்றுக்குத் தொந்தரவாக இருக்கும் என்பதால் சுமார் நூறு வீடுகள் இருக்கும் அந்த சிற்றுரே தெரு விளக்குகள் இல்லாமல் சுமார் 45 நாள்கள் இருளில் மூழ்கியிருந்தது. மின் கம்பத்தில் கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த அந்தப் பெட்டியில் இருந்த கூட்டில் குண்டுகரிச்சானின் (Oriental Magpie Robin) முட்டைகளைக் கண்டவுடன் மாலைவேளையில் தினமும் விளக்கை போடும் இளைஞர் கருப்புராஜா, அவ்வூர் மக்களிடம் இதைச் சொல்லியிருக்கிறார். ஊர்மக்களும், இனிமேல் அந்தப் பெட்டிக்கு அருகில் செல்ல வேண்டாம் எனக் கூட்டாக முடிவு செய்தனர். ஒரு சிலர் தொடக்கத்தில் எதிர்த்தாலும், பின்னர் புரிந்து கொண்டு இசைந்துள்ளனர்(பார்க்க செய்திகள் 1, 2, 3).
குண்டுகரிச்சான் கூட்டைப் பாதுகாக்கப் பொத்தகுடி ஊர்மக்களுடன் இணைந்து செயல்பட்ட கருப்புராஜா. (Screenshots from Youtube and Karuppuraja)
கருப்பு ராஜாவுடன் ஒரு சிறிய உரையாடல் (ஒலி வடிவில்)
குண்டுகரிச்சானின் கூடு. படங்கள்: கருப்புராஜா
இயற்கையை பாதுகாப்பதற்கென்றே உள்ள அரசுத்துறையும், அமைச்சகமும் இருந்தாலும் பல வேளைகளில் அவையே இயற்கைக்கு எதிரான செயல்பாடுகளில் ஈடுபடுவதையும் நாம் காண்கிறோம். (எ.கா.தொழிற்சாலைகளுக்காக சரணாலயத்தின் பரப்பளவைக் குறைத்தல், வளர்ச்சி எனும் பெயரில் அணைகளைக் கட்ட காடுகளை அழித்தல், இதற்கெல்லாம் ஏதுவாக சட்டங்களைத் திருத்துதல், ‘தொந்தரவு செய்யும் உயிரினம்’ எனப் பெயரிட்டு அவற்றை கொல்லுதல்). பறவை ஆர்வலர்கள் என்று சொல்லிக் கொண்டு, அவர்கள் நேசிக்கும் பறவைகளுக்கும் அவற்றின் வாழிடங்களுக்கும் அருகில் சென்று விரட்டிப் படமெடுத்தல், அவற்றின் குரலோசையை ஒலிபரப்பி, உணவிட்டு வரவழைத்துப் பார்த்தல், படமெடுத்தல் போன்ற வகைகளில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் சிலரையும் நாம் காண்கிறோம்.
இன்னொரு புறம் பிற உயிர்களுக்காகப் பல தியாகங்களைச் செய்பவர்களையும் காண்கிறோம். திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் உள்ள கூந்தன்குளம் கிராமத்தில் ஊருக்குள் உள்ள மரங்களின் மீது சங்குவளை நாரைகளும், கூழைக்கடாக்களும் கூடு வைத்துக் குஞ்சு பொரிக்கும். இது போலவே கர்நாடகாவில் உள்ள கொக்ரேபேலூர் கிராமத்திலும், ஆந்திராவில் உள்ள வெதுருப்பட்டு கிராமத்திலும் காணலாம். கேரளாவில் உள்ள திருச்சூர் பேருந்து நிலையம் அல்லது இரயில் நிலையத்துக்குச் செல்பவர்கள் அப்பகுதியில் சாலை ஓரத்தில் நடைபாதையெங்கும் வெள்ளைத் திட்டுகளாகப் பரவியிருக்கும் பறவைகளின் எச்சங்களைக் காணலாம். கூடமைக்கும் காலங்களில் அந்த இடமெங்கும் பறவைகளின் எச்ச வாடை வீசுவதையும், உணவுக்காக இடைவிடாமல் கத்தும் பறவைக் குஞ்சுகளின் குரலொலியையும் கேட்கலாம். இவை நீர்க்காகங்கள், இராக்கொக்கு முதலான பறவைகளின் கூடுகளே. இந்தக் கூடுகள் உள்ள பகுதிகளில் எல்லாம் குடியிருப்புகளும், கடைகளும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. இந்தப் பறவைகளின் வாசனையும், குரலொலிகளும் அங்கு வாழும் மக்களை ஒன்றும் செய்வதில்லை. அவர்கள் அவற்றைப் பார்த்தும், நுகர்ந்தும், கேட்டும் முகம் சுளிப்பதில்லை.
திருச்சூர் பேருந்து நிலையத்தின் அருகில் உள்ள இந்திய நீர்க்காகங்களின் கூடுகள்
இது போலவே, உத்தரக்கான்ட் மாநிலத்தில் நான் பார்த்த சில காட்சிகள் என்னை வியப்பின் உச்சத்திற்கே கொண்டு சென்றன. தென்னிந்தியாவுக்கு ஆகஸ்டு-செப்டம்பர் மாதங்களில் வலசை வரும் தகைவிலான்கள் (Barn swallow) இனப்பெருக்கம் செய்ய மார்ச் மாத இறுதியில் இருந்து இமயமலைப் பகுதிகளுக்கு வலசை போக தொடங்கும். ஏப்ரல்-மே மாதங்களில் அவை கூடு கட்டுவது எங்கு தெரியுமா? அங்குள்ள வீடுகளிலும், கடைகளிலும் தான்! களப்பணிக்காக மசூரி, தேராதூன், கோபெஷ்வர், தார்ச்சுலா முதலிய பகுதிகளில் 2௦16 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல்-மே மாதங்களில் பயணம் மேற்கொண்ட போது அங்கு கடைகளின் உள்ளே சுவரின் மூலைகளிலும், எரியும் பல்புகளின் மேலும் இவை கூடு கட்டியிருந்ததைக் கண்டேன். இவை ஈரமான மண்ணைத் தமது சிறிய அலகால் சேகரித்துக் கூடு கட்டும். ஒரு துணிக்கடையின் உள்ளே கடை முதலாளி அமரும் இடத்துக்கு மேலேயே இரண்டு தகைவிலான் கூடுகள் இருந்தன. ஒரு கூடு அவரது கல்லாவிற்கு நேர் மேலே அமைந்திருந்தது. எச்சம் கிழே விழும் இடத்தில் ஒரு அட்டையை வைத்திருந்தார். தினமும் அதை அப்புறப்படுத்துவதும் அவரது வேலைகளில் ஒன்று. இதை 3-4 மாதங்கள் தொடர்ந்து செய்யவேண்டும். தாய்ப்பறவை நாங்கள் அங்கே நின்று கொண்டிருக்கும் போதே எங்களைப் பொருட்படுத்தாமல் குஞ்சுகளுக்கு உணவூட்டிக் கொண்டிருந்தது. எனக்கு ஒரு சந்தேகம் வந்தது. விடுமுறை நாள்களில் அவர் கடையைச் சாத்திவிட்டால் என்னவாகும் எனக் கேட்டேன். இப்பறவை கூடு வைக்கும் காலங்களில் கடைக்கு விடுமுறையே கிடையாது என்றார். இவர் மட்டுமல்ல உத்தரக்கான்ட் மாநிலத்தின் பல இடங்களில் இது போல் இப்பறவைகளின் கூடுகளை வைத்துப் பாதுகாக்கும் பல மனிதர்களைச் சந்திக்கும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது.
தலைக்கு மேலே தகைவிலான் கூடு!
கூட்டில் தகைவிலான் குஞ்சுகள்
குஞ்சுக்கு உணவூட்டும் தகைவிலான்
அண்மையில் கொரோனா வைரஸ் வௌவால்கள் மூலமாகப் பரவுகின்றது என்ற தவறான புரிதலில் பலர் வௌவால்கள் வந்தடையும் இடங்களைச் சேதப்படுத்தியும், அவை உள்ள மரங்களை வெட்டவும் செய்தனர். காலங்காலமாக நாம் வழிபடும் இடங்களில் வௌவால்கள் பறந்து செல்வதையும், அவற்றின் எச்சங்களை மிதித்துக் கொண்டும், எச்சவாடையை நுகர்ந்து கொண்டுந்தான் சென்று வந்து கொண்டிருக்கிறோம். இதைப் பற்றி நண்பர் தஞ்சாவூர் கவிராயர் அவர்களிடம் பேசிக்கொண்டிருந்த போது வீட்டில் வௌவால்களுக்கு என ஒரு தனி அறையை ஒதுக்கிய அவரது நண்பரைப் பற்றிய ஒரு சுவாரசியமான செய்தியைச் சொன்னார். திருச்சோற்றுத்துறையில் வசிக்கும் அந்த குடும்பத்தினர், வௌவால்கள் வந்து அடையும் வீட்டின் அறையை அவற்றுக்குத் தொந்தரவு கொடுக்கக் கூடாதென அங்கு அதிகமாகப் புழங்குவதையே குறைத்துக் கொண்டனராம். வீட்டை விற்கும் நிலை வந்தால் அந்த வௌவால்களைக் காப்பாற்றுபவர்களிடமே கொடுக்கவேண்டும் என்று குடும்பத்தின் முதியவர் சொன்னாராம். இப்படி நமக்குத் தெரிந்தும் தெரியாமலும் உயிர் நேயத்துடன் செயல்படும் பலர் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள்.
ஒரு சக உயிரினம் வாழ்வதற்காக நம்மால் என்னவெல்லாம் செய்ய முடியும்? நாம் ஒவ்வொருவரும் ஏதோ ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் நம்மை அறிந்தோ, அறியாமலோ, நேரடியாகவோ, மறைமுகமாகவோ, பிற உயிரினங்களையும் அவற்றின் வாழிடங்களையும் காக்கவே செய்கிறோம். நாம்வீட்டில் ஒட்டடை அடிக்கும் போது எட்டுக்கால் பூச்சிகளை விளக்குமாறால் அடிக்காமல் விட்டிருப்போம், யானைகள் வழித்தடம் என அறிந்த பின் அப்பகுதியில் வீட்டு மனை வாங்காமல் இருந்திருப்போம், சில காட்டுயிர்களையும் அவற்றின் உடல் பாகங்களையும் உண்பதால் பல நோய்கள் குணமாகும் என நம்பாமல் அவற்றை முற்றிலும் தவிர்த்திருப்போம் வாழிடங்களைப் பாதுகாக்கப் போராடிக் கொண்டிருக்கலாம் இப்படி இன்னும் பலவற்றை சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். இது போன்ற செயல்பாடுகள் தனி மனிதராகவோ, ஒரு அமைப்பின் மூலமாகச் செய்யப்படுபவை. ஆனாலும் ஒரு சமூகமே பல்லுயிர்ப் பாதுகாப்பை இயல்பாகவே, எந்த ஒரு பிரதிபலனையும் எதிர்பாராமல் செய்வதும், அவர்கள் பாதுகாக்கும் உயிரினங்களால் தமது இயல்பு வாழ்க்கையில் பாதிப்பு வந்தாலும் அதையெல்லாம் பொறுத்துக் கொண்டு பிற உயிரினங்களை வாழ வைப்பது என்பதும், ஒத்து வாழ்வதும் (coexisting) அரிதே.
இயற்கையோடு இயைந்த வாழ்வை இந்தியாவின் பல வனப்பகுதிகளில் வாழும் பழங்குடியினர் பலரும் இயல்பாகவே கடைப்பிடித்து வருகின்றனர். எடுத்துக்காட்டாக, ராஜஸ்தானில் உள்ள பிஷ்னாய் இன மக்களைச் சொல்லலாம். இப்படிப் பிற உயிரினங்களையும் மதித்துப் போற்ற இவர்களுக்கெல்லாம் உந்து சக்தியாக இருப்பது எது? உலக மதங்கள் பலவும், நீதி நூல்களும், பிற உயிர்களைக் கொல்லாமையையும், துன்புறுத்தாமல் இருத்தலையும் (அதாவது அகிம்சையை) போதிக்கின்றன. எனினும் இவை மட்டுமே உயிரினப் பாதுகாப்புக்கு உதவுவதில்லை. உளவியல் நோக்கில் பார்த்தோமானால், ஓர் உயிரினத்தைக் கொல்லாமல் இருக்க, ஒத்து வாழ நம்மைத் தூண்டுவது கருணை, கரிசனம், பச்சாதாபம், சகிப்புத்தன்மை போன்றவற்றை சொல்லலாம்.
பொத்தகுடி மக்களின் செயலை இதற்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டாகக் கூறலாம். ஆயினும் இவை யாவும் எல்லா நேரங்களிலும் எல்லாரிடத்திலும் இருப்பது அரிதே. மேற்சொன்ன திருச்சூர், வெதுருப்பட்டு, கூந்தன்குளம் எடுத்துக்காட்டுகளில் ஓர் ஒற்றுமையைக் காணலாம். இவை அனைத்தும் கூடமைக்கும் பறவைகள். கூட்டைக் கலைப்பதும், குட்டிகளுடன் இருக்கும் உயிரினங்களுக்குக் கேடு செய்வதும் உணர்வுப்பூர்வமாக மனிதர்களைப் பாதிக்கும் என்கிற காரணத்தால் நாம் அப்படிச் செய்யாமல் அவற்றை ஒரு விதக் கருணையுடன், அனுதாபப்பட்டு விட்டுவிடுகிறோம் எனலாம். அப்போது நம் உள்மனதில் நம்மையும் அறியாமல், அந்த உயிரினங்களின் நிலையில் நம்மை வைத்துப் பார்க்கிறோம். அதாவது அவற்றிற்கு ஏற்படும் அல்லது ஏற்படப்போகும் வலியை நாம் உணர்கிறோம். இதுவே ஒத்துணர்வாற்றல் அல்லது ஒன்றுணர்ச்சி (Empathy) ஆகும்.
அறிவினான் ஆகுவ துண்டோ பிறிதின்நோய்
தந்நோய்போல் போற்றாக் கடை
– திருக்குறள், அதிகாரம்: இன்னாசெய்யாமை, குறள்:315
சிந்திக்கும் திறனுள்ளதால் மனிதர்களை அறிவுஜீவிகள் என்கிறோம். அதுபோலவே புலனை அறியும் திறன் உள்ளதால் (Sentience) புலனறி ஜீவிகள் அல்லது புலனரிவுயிரிகள் (Sentient beings) என்றும் சொல்லலாம். பிற உயிரினங்கள் சிலவற்றுக்கும் புலனறிதிறன் உள்ளதால் அவற்றையும் புலனறி ஜீவிகள் எனலாம்.
இந்தப் பண்புகளைக் கொண்டிருப்பதும், வளர்த்துக்கொள்வதும் பல்லுயிர்ப் பாதுகாப்புக்கு (Biodiversity Conservation) இன்றியமையாதது. இங்கு ஒன்றை நாம் கவனமாகப் பார்க்கவேண்டும். விலங்கு உரிமை, விலங்கு நலன் கருத்தாக்கத்துக்கும் மேற்சொன்ன பண்புகள் அடிப்படைத் தேவையாக இருந்தாலும், நான் சொல்ல வருவது காட்டுயிர்ப் பாதுகாப்பு அறிவியலின் (Conservation Biology) பின்னணியில் இருந்து என்பதைப் புரிந்து கொள்ளவேண்டும். இவையிரண்டுக்கும் உள்ள வேறுபாடு குறித்த விரிவான விளக்கங்களை திரு. தியொடோர் பாஸ்கரன் எழுதிய “சுற்றுச்சூழல் ஆர்வலர்களும் கலாச்சார அரசியலும்”, “கிழே விழுந்த குயில் குஞ்சு” முதலிய கட்டுரைகளில் காணலாம் (கையிலிருக்கும் பூமி, 2௦18 உயிர்மை பதிப்பகம்).
கூட்டைக் கலைக்கக் கூடாது எனும் எண்ணம் ஏற்பட்டு அதற்காகப் பல தியாகங்களைச் செய்யும் போது அங்கே சகிப்புத்தன்மையை நாம் காண முடிகிறது. இதுவும் நாம் அனைவரும் வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டிய ஒரு முக்கியமான பண்பு. ஆனால், கூட்டைக் காப்பாற்றும் போது இருக்கும் இந்தச் சகிப்புத்தன்மை பாம்பைக் கண்டவுடன் அடிக்கும்போதும், யானையும், காட்டுப்பன்றியும் நமது விளைநிலங்களை சேதப்படுத்தும் போதும் காணாமல் போய்விடுகிறது. அதாவது நமது உயிருக்கும், உடைமைக்கும் தீங்கு ஏற்படும் என நாம் என்னும் போது மேற்சொன்ன பண்புகள் நம்மிடையே இருப்பதில்லை. அதனால், சட்டத்திற்குப் புறம்பான செயல்களையும் செய்யத்துணிகிறோம்.
வேகமாக மாறிவரும் பொருளாதாரச் சூழ்நிலையில், அதற்காக இயற்கை வளங்களை க்குன்றவைக்கும் பல வளர்ச்சித் திட்டங்கள் செயல்படுத்தப்படும் இவ்வேளையில் மனித-காட்டுயிர் எதிர்கொள்ளல் மேன்மேலும் அதிகரிக்கவே செய்யும் என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ளவேண்டும். இயற்கை பாதுகாப்புக்கு அறிவியல் இன்றியமையாதது, அதற்கு இணையாக மக்களின் ஆதரவும் இன்றியமையாதது. இயற்கையின்பால் இயல்பாகவே மனிதர்களுக்கு உள்ள நல்லுணர்வுகளை போற்றி, அவை எவ்வேளையிலும் குன்றாமல் இருக்க ஆவன செய்ய வேண்டும். இதை இயற்கை ஆர்வலர்களும், இயற்கைக் கல்வியாளர்களும் புரிந்து கொண்டு, அறிவியல் தரவுகளையும், முடிவுகளையும் மட்டுமே எடுத்துச் சொல்லாமல், மக்களுக்கு இயற்கையின் மேல் உணர்வுப்பூர்வமான ஈர்ப்பையும், பிடிப்பையும் கொண்டுவரப் பாடுபடவேண்டும். குறிப்பாக ஆட்சிபுரிவோருக்கும், தொழிலதிபர்களுக்கும், கொள்கை வகுப்பவர்களுக்கும் இந்தப் பண்புகளைப் பற்றிச் சரியான தருணங்களில் எடுத்துச் சொல்லவேண்டும். விட்டுக்கொடுத்தலும், அனுசரித்துப்போவதும் மனிதர்களிடையே மட்டும் இல்லாமல் இயற்கையுடனும் இருக்கவேண்டும் என்பதை உணர்த்த வேண்டும். இயற்கைப் பாதுகாப்பு தொடர்பான நீதிநெறி முறைகளின் அடித்தளம் கருணையுடன் கூடிய மனிதப் புலன் உணர்வுகளைக் கொண்டு அமைக்கப்பட வேண்டும். பொத்தகுடி மக்கள் காட்டிய உயிர் நேயம்ம் நமக்கு உணர்த்துவதும் இதைத்தான்.
—
இந்து தமிழ் நாளிதழ் உயிர்மூச்சு இணைப்பிதழில் 15 ஆகஸ்டு 2020 அன்று “தன்னுயிர்போல் காக்கும் மனிதர்கள் நம்மிலும் உண்டு!” எனும் தலைப்பில் வெளியான கட்டுரையின் முழு வடிவம். அதற்கான உரலி இங்கே.
—
கொவிட்-19 வைரஸ் வௌவாலில் இருந்து நமக்கு வருமா?
கொவிட்-19 வைரஸ் வௌவாலில் இருந்து நமக்கு வருமா?
இதோ, ஒரு அழகிய வௌவால் நமது சந்தேகங்களைத் தீர்த்து வைக்க வருகிறது.
Nature Conservation Foundationன் “பள்ளிகளில் இயற்கைக் கல்வி” திட்டத்திலிருந்து, ஆசிரியர்கள், மாணவர்கள், பொதுமக்கள் ஆகியோருக்காக தாயாரிக்கப்பட்ட காணொளி இது. பல்வேறு இந்திய மொழிகளில் இந்த காணொளியைக் இங்கே காணலாம்: https://www.youtube.com/channel/UCsxrrGMm7ves5HUDg7aoLAQ
இக்காணொளியை தயாரிக்க உதவிய வெ. ராஜராஜன், பின்னணியில் பேசிய வெ. அக்க்ஷயா அவர்களுக்கும், பள்ளிகளில் இயற்கைக் கல்வி திட்டத்தில் உள்ள குழுவினருக்கும் எனது நன்றிகள்.
வௌவாலும், வாட்ஸப்பும், கொரோனாவும்
ரோஹன் சக்கரவர்த்தி (Rohan Chakravarty) ஒரு கார்டூனிஸ்ட் (Cartoonist). அவர் கார்டூன் வரைவது எல்லாம் இயற்கை, சுற்றுச்சூழல், காட்டுயிர் பற்றியும், அவற்றின் பாதுகாப்பு குறித்தும் தான். அவரது இணையதளம் http://www.greenhumour.com/.
கார்டூனை தமிழில் கேலிச்சித்திரம், பகடிப்படம் எனலாம். ஆனால் இவரது சித்திரங்களை அப்படிப் பெயரிட ஏனோ மனம் ஒப்பவில்லை. ஏனெனில் அவரது சித்திரங்கள், படக்கதைகள் யாவும் கேலி செய்வது போலவும், வேடிக்கையாகவும் இருந்தாலும், காட்டுயிர், சுற்றுச்சூழல் குறித்த மிகவும் ஆழமான கருத்துகளையும், பிரச்சனைகளையும் மிகவும் எளிதில் புரியவைக்கும் தன்மை கொண்டவை. இவரது படைப்புகளை பசுமை இலக்கியத்தின் ஒரு அங்கமாகத்தான் பார்க்கவேண்டும். இவரது பல சித்திரங்கள் காட்டுயிர்களின் (பறவை, பாலுட்டி, தவளை, பூச்சி என பலதரபட்ட உயிரினங்கள்) பண்புகளை வேடிக்கையாக விளக்கியும், அவைகளுக்கு மனிதர்களால் ஏற்படும் இன்னல்களை விளக்குவதாகவும், அறிவியல் ஆராய்ச்சிகளின் முடிவுகளை சம்மந்தப்பட்ட அந்த உயிரினங்களே விளக்குவது போலவும் இருக்கும்.
இயற்கைக்கும், காட்டுயிர்களுக்கும் ஊறுவிளைவிக்கும் எவராக இருந்தாலும், (பறவை ஆர்வலர்கள், கானுயிர் ஒளிப்படக்கலைஞர்கள், பொதுமக்கள், அரசியல்வாதிகள், தொழிலதிபர்கள் என) பாரபட்சமின்றி அவர்களின் தவறுகளையும், அச்செயல்களால் ஏற்படும் விளைவுகளையும் வெளிப்படையாக, அவர்களின் தலையில் நங்கென்று அழுத்திக் கொட்டுவது போல இருக்கும் ரோஹனின் சித்திரங்களும், படக்கதைகளும், விளக்கப்படங்களும்.
கொரோனா காலத்தில் வௌவால்கள் பற்றி சரியான புரிதல் இல்லாமல் அவற்றைப் பற்றிய பல எதிர்மறையான தகவல்கள் சமூக வலைதளங்களில் குறிப்பாக வாட்ஸப்பில் பரவியது. அப்போது அவற்றின் முக்கியத்துவத்தையும், கொரோனா வைரஸ் பரவும் முறை, காரணம் குறித்து பல விளக்கச் சித்திரங்களை இவர் வரைந்தார். இந்த பதிவில் உள்ளது அவற்றில் ஒன்று. இந்தச் சித்திரம் பல மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. அவற்றை இங்கே காணலாம்.
http://www.greenhumour.com/2020/04/coronavirus-and-bats.html
வௌவால்கள் பற்றி எதிர்மறையான செய்திகளைக் சமூக வலைதளங்களில் கண்டால் இந்த விளக்கப்படத்தை தரவிறக்கம் செய்து மீள்பதிவு செய்யலாம்.
இந்த சித்திரத்தை தமிழில் மொழிபெயர்க்க அனுமதி அளித்த ரோஹன் சக்கரவர்த்திக்கும், சித்திரத்தில் (GIMP, Scribus மென்பொருட்களின் வழியே) சில மாறுதல்களைச் செய்ய உதவிய ஓவியர் பூபதிக்கும் என் நன்றிகள்.
வௌவாலும் அல்ல…வைரசும் அல்ல…நாம் தான் காரணம்!
விஞ்ஞான் பிரச்சார் (Vigyan Prasar) அமைப்பு அறிவியல் பூர்வமான கருத்துகளை இந்திய மொழிகளில் பொதுமக்களிடம் கொண்டு சேர்க்கும் ஒரு திட்டத்தினை தொடங்கியுள்ளது. இத்திட்டம் தமிழ் நாட்டில் அறிவியல் பலகை எனும் பெயரில் செயல்பட்டு வருகிறது.
கோவிட் 19 நோய் தொற்று காலத்தில் வௌவால்கள் மீது அறிவியல் ஆதாரமற்ற பல எதிர்மறையான செய்திகள் பரப்பப்படுகிறது. இவற்றைப் பற்றி விளக்கவும் வௌவால்களைப் பற்றிய அடிப்படைத் தகவல்களையும் கொண்ட இணையவழி உரையை (Webinar) அறிவியல பலகை அமைப்பின் ஒருங்கிணைப்பாளரான திரு. ஸ்ரீகுமார் ஏற்பாடு செய்திருந்தார். வௌவாலும் அல்ல…வைரசும் அல்ல…நாம் தான் காரணம்! எனும் தலைப்பில் இணையவழி உரை, 16 மே 2௦2௦ அன்று காலை (11:3௦ -12:3௦ வரை) நிகழ்த்தப்பட்டது.
இதற்கான தரவுகளையும், காட்சியளிப்பையும் தயாரிக்க வௌவால் ஆராய்ச்சியாளர்களான திரு ரோஹித் சக்கரவர்த்தி (Rohit Chakravarty) முனைவர் க்ளேர் வேட்லி (Claire wordley) ஆகியோரிடமிருந்து பெற்றுக் கொண்டேன். ATREE அமைப்பின் அங்கமான அகத்தியமலை மக்கள் சார் இயற்கை வள காப்பு மையத்தின் ஒருங்கிணைப்பாளரான திரு மதிவாணன், அவர்களது குழுவினர் திருநெல்வேலி பகுதிகளில், வௌவால்கள் குறித்த விழிப்புணர்வு நிகழ்ச்சிகளை நடத்திக் கொண்டிருக்கும் விவரங்களை தந்துதவினார். இவர்கள் அனைவருக்கும், திரு. ஸ்ரீகுமார் அவர்களுக்கும், அறிவியல் பலகைக்கும் மனமார்ந்த நன்றி.
நடத்திய உரைபதிவு செய்யப்பட்டு அறிவியல் பலகையின் YouTube Channelல் பதிவேற்றப் பட்டுள்ளது. அந்தக் காணொளியை இங்கே காணலாம்.
பிள்ளைப் பருவத்துத் தாவரங்கள்
சிறு குழந்தைகள் தாவரங்களை குறிப்பாக மரங்களை எந்தக் கண்ணோட்டத்தில் காண்பார்கள்? பெரியவர்கள் மரங்களைக் கண்டால் என்னவெல்லாம் நினைப்பார்கள் என நாம் ஓரளவிற்கு ஊகிக்கமுடியும். சிலர் மரத்தை தெய்வமாக வழிபடுவார்கள், சிலர் அதை பார்த்து ரசித்து போற்றிப் பாதுகாக்கப் பாடுபடுவார்கள், சிலருக்கு மரங்களை கண்டால் கார்டூன்களில் வருவதுபோல அவர்களது கண்களில் காசும் பணமும் ..டிங்… டிங்… என வந்து போகும், சிலருக்கு விறகாகவும், மேசை நாற்காலியாகவும், சிலருக்கு மருந்தாகவும் தெரியும், ஒரு சிலருக்கு எதுவுமே தோன்றாது.
குழந்தைகள் என்ன நினைப்பார்கள் என எப்படி அறிந்து கொள்வது? அவர்கள் தாவரங்களோடு எந்த விதத்தில் தொடர்பு வைத்திருகிறார்கள் என்பதை வைத்து ஓரளவிற்கு அறிந்து கொள்ளலாம். முதல் படியாக நான் சிறுவனாக இருந்த போது என்ன செய்தேன் என்பதை நினைவுபடுத்திப் பார்த்தேன். பள்ளி விடுமுறை நாட்களில் கிராமத்துக்குப் போகும் போது அங்குள்ள மரங்களின் பெயர்களை அம்மாவும், அப்பாவும் சொல்லிக் கொடுத்ததுண்டு. எனினும் இப்போதும் நன்றாக நினைவில் நிற்பது கோவை இலை, காட்டாமணக்கு, பூவரசு, வெண்டைக்காய், வாழைத்தண்டு, சுரைக்காய், நுணா, ஒட்டுப்புல், காஞ்சூறு போன்றவைதான். அது ஏன் இவை மட்டும் உடனே நினைவுக்கு வருகின்றன? சிறு வயதில் நானும் என் தங்கையும், சொந்தக்கார பிள்ளைகளும், பள்ளிக்கூட நண்பர்களும் இவற்றையெல்லாம் வைத்து விளையாண்டிருக்கிறோம்.
பூவரசு
கோவைக்காய் கொடியின் சாறுள்ள இலையை கசக்கி சிலேட்டை அழிப்போம், சொப்பு சாமான் வைத்து விளையாடும் போது காட்டாமணக்கு குச்சியை உடைத்தால் வரும் நிறமற்ற பாலை சின்ன குப்பியில் சேர்த்து, ஒரு குச்சியால் சிலுப்பினாள் நுரைக்க நுரைக்க மோர் தயாராகிவிடும், நுணா (மஞ்சணத்தி) காய்களைப் பறித்து ஈர்க்குச்சியால் அவற்றை இணைத்து தேர், கட்டிடம் எல்லாம் தயாரித்ததுண்டு, பூவரசு இலையை பறித்து பாதியாக கிழித்து உருட்டி பீப்பீ ஊதுவோம்.
ஒரு வகைப் புல்லின் (ஒட்டுப்புல்) சிறு ஊசி அமைப்புகளையுடைய நீண்ட பூக்களைப் பறித்து பின்னாலிருந்து சக மாணவர்களின் மேல் தூக்கி எறிந்தால் அவர்களின் சட்டையில் ஒட்டிக்கொள்ளும். இது தெரியாமல் அவர்களும் நடந்து செல்லும் போது அதை மற்றவர்களிடம் காட்டி சிரித்துக் கொள்வோம். இது தெரிந்தவுடன் அவர்களும் அதை எடுத்து எங்களின் மேல் ஏறிய துரத்துவார்கள்.
ஒட்டுப்புல்
காஞ்சூறு எனும் செடி மேலே பட்டால் அரிக்கும். சில விஷமக்கார நண்பர்கள் அதன் இலையை எடுத்து ஒரு முறை என் மேல் தேய்த்து விட்டதால் அன்று முழுவதும் கையை சொரிந்து கொண்டே இருந்தேன். வீட்டில் அம்மா வெண்டைக்காயை அரிந்து ஒதுக்கி வைத்திருக்கும் அதன் காம்பை முகத்தில் பல இடத்தில் ஒட்டிக் கொண்டு அடுத்தவர்களை பயமுறுத்துவோம், வாழைத்தண்டை அரிவாள்மனையில் அம்மா அரியும் போது அதிலிருந்து நீண்டு வரும் நாறினை சுருட்டி எங்கள் விரலில் மாட்டிவிட்டு “இந்தா மோதிரம்” என்பாள். இப்படி நாங்கள் சிறு வயதில் வைத்து விளையாண்ட பல தாவரங்கள் தான் இன்றும் நினைவில் நிற்கின்றன.
அண்மைக்காலமாக பள்ளிக்கு மீண்டும் சென்று குழந்தைகளுக்கு இயற்கையின் அதிசயங்களை பகிர்வதற்கான வாய்ப்பு கிடைத்தது. அவ்வேளைகளில் பள்ளிக் குழந்தைகளின் விளையாட்டுத் தாவரங்களை அறிந்து கொள்ளும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.
அரசூரில் உள்ள ஒரு பள்ளிக்குச் சென்றிருந்த போது அம்மாணவர்கள் பள்ளிக்கு அருகில் இருந்த குளக்கரையில் வீற்றிருந்த விழுதுகள் தொங்கும் பெரிய ஆலமரத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். போன உடனேயே கைக்கெட்டும் தூரத்தில் உள்ள விழுதுகளில் போட்டி போட்டுக் கொண்டு பிடித்து ஆடினர், ஒரு மாணவி அந்த மரத்தின் மேலே ஏற ஆரம்பித்தாள். அதைப் பார்த்ததும் ஒரு கூட்டம் மரமேற ஆரம்பித்தது. மரக்கிளைகள் எங்கும் மாணவர்கள் இருந்தார்கள். என்னால் பொறுக்க முடியவில்லை, மரத்தின் மேல் ஏறி ஆண்டுக் கணக்கில் ஆகிறது. நானும் அவர்களோடு சேர்ந்து மரத்தில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டேன். முக்கால் மணிநேரம் போனதே தெரியவில்லை. மனமே இல்லாமல்தான் நாங்கள் அந்த மரத்தை விட்டு அகன்றோம்.
கோவையில் உள்ள ஒரு பள்ளியில் படிக்கும் ஒரு மாணவி அப்பள்ளியில் உள்ள மயில்கொன்றை மரத்திற்கு இட்ட செல்லப் பெயர் “The Walk” அதாவது “நடை”. ஏனெனில் அந்த மரத்தின் ஒரு கிளையில் அவள் நடந்து செல்லத் தோதாக கிடைமட்டமாக அமைந்திருந்ததாலேயே அப்பெயர். மறு முறை அங்கு சென்ற பொது பள்ளி நிர்வாகம் எதோ காரணத்தால் அம்மரக்கிளையை வெட்டிவிட்டதாக கவலையோடு முறையிட்டாள்.
The Walk!
விழுப்புரத்தில் உள்ள ஒரு பள்ளியின் மாணவர்கள் ஏழிலைப் பாலை மரத்தை எழுத்து மரம் என்றனர். விசாரித்த போது, ஒரு மாணவன் அம்மரத்தின் இலையை உடைத்து மற்றொருவனின் கையில் அவனது பெயரை எழுதினான். ஆனால் நிறமற்ற திரவமதலால் என்ன எழுதினான் என்பது தெரியவில்லை. பின்னர் எழுதிய இடத்தின் மேல் மண்ணைத் தூவியவுடன் எழுத்துக்கள் தெளிவாகத் தெரிந்தது.
ஏழிலைப்பாலை இலையை ஒடித்து அதிலிருந்து வரும் பாலைக் கொண்டு எழுதுதல்
எழுதிய பின் மண்ணை அதன் மேலே பரப்புதல்
மண்ணை வைத்து தேய்த்து அதை ஊதியபின் எழுதியது தெளிவாகத் தெரியும்!
வெள்ளியங்காட்டில் உள்ள பள்ளியில் படிக்கும் மாணவன் ஒரு வகை காட்டாமணக்கு செடியொன்றின் இலைகாம்பை ஒடித்து வாய்க்கருகில் வைத்து மெதுவாக ஊதி நீர்க்குமிழிகளை உருவாக்கி விளையாண்டு கொண்டிருந்தான்.
ஒரு வகை காட்டாமணக்கு செடியின் இலையை ஒடித்து அதிலிருந்து வரும் பாலை மெல்ல ஊதி நுரை முட்டைகளை இடும் சிறுவன்.
அரசூர் பள்ளியின் மாணவர்கள் மயில் கொன்றை மரத்தின் சிவப்பான பூவின் இதழ்களைக் காக்கும் புல்லிதழ்கள் சற்றே சதைப்பற்றுடன் வெளியே பச்சை நிறமாகவும், உள்ளி இளஞ்சிவப்பாகவும் இருக்கும். இதைப் பிய்த்து விரல் நகங்களின் மேல் வைத்துக் கொண்டு அதன் கூரான முனை வெளியே இருக்கும் படி வைத்து அடுத்தவர்களை பயமுறுத்தி விளையாடுகிறார்கள்.
மயில் கொன்றை (Delonix regia) பூக்களின் புல்லிதழ்களால் ஆன நீண்ட நகங்கள்!
நான் பார்த்தவை இவைகள் தான். இன்னும் பல வகையான தாவரங்களுடன் இக்காலத்துப் பிள்ளைகள் விளையாடக்கூடும். நீங்களும் சிறு வயதில் வைத்து விளையாண்ட தாவரங்களை நினைவுபடுத்தி உங்களது குழந்தைகளிடம் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள். உங்கள் குழந்தைகள் எந்தெந்த தாவரங்களுடன் விளையாடுகிறார்கள் என்பதையும் அறிந்து கொள்ளுங்கள். ஒரு வேளை அவர்களுக்கெல்லாம் உங்களைப் போன்ற வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை எனில், அவர்களுடன் சேர்ந்து மீண்டும் நீங்கள் சிறு வயதில் விளையாண்டவற்றை ஆடிப்பாருங்கள். அந்த வாய்ப்பினை இக்காலக் குழந்தைகளுக்கும் தருவது மிகவும் அவசியம்.
இயற்கையைப் போற்ற, பாதுகாக்க முதலில் அவற்றுடனான தொடர்பினை நல்ல வகையில் ஏற்படுத்திக் கொள்வது அவசியம். அதுவும் சிறு வயதில் புறவுலகின் விந்தைகளை அறிந்து கொள்வதும், இயற்கையை நேசிக்கக் கற்றுக் கொள்வதும் ஒரு பொறுப்பான, இயற்கையைப் போற்றிப் பாதுகாக்கும் சந்ததியை உருவாக்க வழிகோலும்.
தாவர நேசம்: பிள்ளைப் பருவத்துத் தாவரங்கள் எனும் தலைப்பில் இந்து தமிழ் திசை, உயிர் மூச்சு இணைப்பிதழில் 14 செப்டம்பர் 2௦19ல் வெளியான கட்டுரையின் முழு பதிப்பு.
தாவரங்களைப் பார்த்து அவற்றின் பூக்கும், காய்க்கும் நிலைகளை ஆவணப்படுத்தும் மக்கள் அறிவியல் திட்டமான சீசன்வாச் Seasonwatch (seasonwatch.in) நடத்திய September Tree Quest நிகழ்ச்சியின் போது எழுதப்பட்ட கட்டுரை.
இக்கட்டுரையின் ஆங்கில வடிவினை A Bygone Pastime எனும் தலைப்பில் (சுவாதி சித்து அவர்களுடன் சேர்ந்து எழுதியது) Nature in Focus இணைய தளத்தில் காணலாம்.
இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு – ஒலி வடிவம்
தி இந்து தமிழ் செய்த்தித்தாளின் உயிர்மூச்சு இணைப்பிதழில் 4-4-2020 அன்று வெளியான கட்டுரையின் முழுப்பதிப்பு ஒலி வடிவில்.
இந்தக் கட்டுரையை ஒலிவடிவில் பேசித் தந்த மேகலா சுப்பையாவுக்கும், காணொளி ஆக்கித் தந்த வெ. இராஜராஜனுக்கும் மனமார்ந்த நன்றிகள்.
பின்னணி இசை உபயம்
Naoya Sakamata – Dissociation” is under a Creative Commos license (CC BY 3.0). Music promoted by BreakingCopyright: http://bit.ly/2PjvKm7
“Steffen Daum – Goodbye My Dear” is under a Creative Commons license (CC-BY 3.0) Music promoted by BreakingCopyright: https://youtu.be/X7evDQiP3yI
பறவைகளின் குரலோசை ஒலிப்பதிவு
குயில் (ஆண்) – Peter Boesman, XC426536. Accessible at www.xeno-canto.org/426536.
குயில் (பெண்) – Mandar Bhagat, XC203530. Accessible at www.xeno-canto.org/203530
காகம் – Vivek Puliyeri, XC191299. Accessible at www.xeno-canto.org/191299.
சிட்டுக்குருவி – Nelson Conceição, XC533271. Accessible at www.xeno-canto.org/533271
செண்பகம் – Peter Boesman, XC290517. Accessible at www.xeno-canto.org/290517
செம்மூக்கு ஆள்காட்டி – AUDEVARD Aurélien, XC446880. Accessible at www.xeno-canto.org/446880.
இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு
இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு. நமக்காக, நாமே ஏற்படுத்திக் கொண்ட வாய்ப்பு.
உறவுகளைப் புதுப்பிக்க, மேம்படுத்த இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு. இயற்கையுடனான நமக்குள்ள உறவுகளைச் சொல்கிறேன். எவ்வளவு அமைதியாக இருக்கிறது? இதற்கு முன் அனுபவிக்காத அமைதி. எப்போதும் இப்படியே இருந்துவிடாதா என ஏங்க வைக்கும் அமைதி. இத்தனை காலமாக எவ்வளவு இரைச்சல்களை கேட்டுக்கொண்டிருந்தோம்? நாம் வகுத்து வைத்த எல்லைகளில் போரிட்ட இரைச்சல், தரையின் அடியிலும், கடலின் அடியிலும் அணுகுண்டை வெடிக்க வைத்த போது ஏற்பட்ட இரைச்சல், மலைகளை வெடி வைத்துத் தகர்த்ததனால் எழுப்பிய இரைச்சல், கனரக வாகனங்கள் காட்டை அழிக்கும் போது எழுந்த இரைச்சல், மதப் பண்டிகைகள், கேளிக்கைகள் என நாம் ஏற்படுத்திக் கொண்ட இரைச்சல் என அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம்.
Atomic bombing Nagasaki (Photo: Wikimedia commons) | A 21 kiloton underwater nuclear weapons effects test (Photo: Wikimedia Commons)
இந்த இரைச்சலை எல்லாம் சகித்துக் கொண்டு, இவற்றிலிருந்து கொஞ்ச நாட்களாவது விலகி இருக்க வேண்டுமென, அமைதியான இடங்களுக்குச் சென்றதும், அங்கு சென்றும் இரைச்சலை ஏற்படுத்தியது இப்போது நினைவுக்கு வருகிறதா? தேடிச்சென்ற அமைதி இப்போது தேடாமலேயே வந்துவிட்டது. அதை அனுபவிக்க வேண்டாமா? இத்தனை நாட்களாக நமது காதுகளை நாமே செவிடாக்கிக் கொண்டும், நம்மைச் சுற்றியிருந்த பல உயிரினங்களின் குரல்வளைகளை நெரித்து, அவற்றை பேசவிடாமலும் செய்து கொண்டிருந்தோம். நம் உலகம் வாயை மூடிக்கொண்டிருக்கும் போது நாமிருக்கும் உலகின் குரலை கேட்க எவ்வளவு நன்றாக இருக்கிறது?
இன்று காலை வீட்டினருகில் ஒரு அணில் ஓயாமல் கத்திக் கொண்டே இருந்தது. ஆண் குயில் தூரத்தில் கூவியது. பெண் குயில் வீட்டின் அருகில் இருந்த வேப்ப மரத்தில் இருந்து கெக்… கெக்… கெக்… என கத்தியது. ஆண் குயில் கருப்பு. பெண் குயில் உடலில் பழுப்பும் வெள்ளைப் புள்ளிகளும் இருக்கும். இவற்றின் நிறம் மட்டுமல்ல எழுப்பும் குரலொலியும் வேறு. காகங்கள் கரைந்தன. தெருமுனையில் சிட்டுக்குருவிகள் கத்திக்கொண்டிருந்தன. பொதுவாக வீட்டின் முகப்பில் இருந்தோ, மொட்டை மாடியில் இருந்தோ அவை இருக்கும் திசை நோக்கி பார்த்தால் மட்டுமே தென்படும். இதுவரையில் வீட்டினுள் இருந்தபடி அவற்றின் குரலை கேட்டதில்லை. ஆனால் இன்று கேட்டது. தூரத்தில் செண்பகம் ஒன்று ஊப்..ஊப்..ஊப்..என தொடந்து கத்திக் கொண்டிருந்தது. இந்தப் பறவை இப்பகுதியில் இருப்பதை இன்றுதான் அறிய முடிந்தது. அந்தி சாயும் வேலையில் ஒரு செம்மூக்கு ஆள்காட்டி வீட்டின் மேல் பறந்து கொண்டே கத்துவது கேட்டது. வீட்டுச் சன்னலில் இருந்து பார்த்த போது சப்போட்டா மரத்தில் இருந்து வௌவால்கள் இரண்டு பறந்து சென்றன. இவர்கள் யாவரும் என் தெருக்காரர்கள், அண்டை வீட்டுக்காரர்கள். இந்த அமைதியான தருணம், இவர்களையெல்லாம் அறிந்துகொள்ளும் ஒரு வாய்ப்பாக அமைந்தது.
தூய்மைப் பணியாளர்
சில உறவுகைளை களைவதற்கும் கூட இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு. நமக்கும் குப்பைகளுக்கும் இடையேயான உறவைச் சொல்கிறேன். ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும், தெருவில் அந்த வயதான பெண்மணி நான்கு பெரிய ட்ரம்களைக் கொண்ட வண்டியை தள்ளிக்கொண்டு வருவார். ஒவ்வொரு நாளும் வீட்டு குப்பை டப்பாவும் நிரம்பி வழியும். அதில் பிளாஸ்டிக் குப்பை, காய்கறி கழிவு எல்லாம் சேர்ந்தே இருக்கும். ஆனால் கடந்த சில நாட்களாக குப்பை டப்பா நிரம்புவதே இல்லை. நொறுக்குத்தீனி இல்லை, ஆகவே பிளாஸ்டிக் குப்பையும் இல்லை. அப்படியே இருந்தாலும், அதிகம் சாப்பிட்டால் பருமன் அதிகரிக்கும் எனும் கவலையால், வாயைக் கட்டவும் கற்றுக் கொண்டாகிவிட்டது. வெளியில் செல்வது சரியல்ல என்பதால் ரசத்தில் மூன்று தக்காளிக்கு பதிலாக ஒன்று மட்டுமே. அதிகம் ஆசைப்படாமல், மேலும் மேலும் வேண்டும் என எண்ணாமல், இருப்பதை வைத்து சமாளிக்க, சிறியதே அழகு, குறைவே நிறைவு என்பதை இந்த அமைதியான நேரம் கற்றுத் தந்திருக்கிறது.
மற்றவர்களின் துயரங்களை உற்று நோக்கவும், அவர்கள் நிலையில் நம்மை வைத்து நினைத்துப் பார்க்கவும் இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு. வீட்டுக்குள்ளேயே முடங்கிக் கிடப்பது எவ்வளவு கொடுமையாக இருக்கிறது. உயிரியல் பூங்காக்களில் சிறிய கூண்டில் புலி ஒன்று ஓயாமல் அங்குமிங்கும் திரும்பித் திரும்பி நடந்து கொண்டே இருந்ததும், கோயிலில் சங்கிலியால் கட்டிவைக்கப்பட்ட யானை இடைவிடாமல் தலையையும், தும்பிக்கையையும் மேலும் கீழும் ஆட்டி, கால்களை மாற்றி மாற்றி வைத்துக் கொண்டே இருந்ததும் நினைவுக்கு வந்தது. இது மன அழுத்தத்தால் ஏற்படும் விளைவு. என் வீட்டு சன்னல் வழியாகப் பார்த்தால் பக்கத்து வீட்டில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் வளர்ப்புக் கிளிகளின் கூண்டு தெரியும். வெகுதொலைவில் இருந்து, அமேசான் காடுகளில் இருந்தோ, ஆஸ்திரேலியாவிலிருந்தோ நம்மால் கடத்திக் கொண்டுவரப்பட்டவை அவை. வளர்ப்பு உயிரிகளின் நேசம் காரணமாக ஏற்பட்ட கள்ள சந்தையின் விளைவு. ஒவ்வொரு முறை நாம் கடைக்குச் சென்று அழகாக இருக்கிறதென்று கிளிகளை வாங்கி வரும் போது, நாமும் அந்தக் கள்ளச் சந்தையை ஊக்குவிக்கிறோம்.
Photo: Wikimedia Commons
கூண்டுக்குள் மட்டும்தான் அடைத்து வைத்திருக்கிறோமா? நம்மைத் தவிர இந்த உலகில் உள்ள அனைத்து உயிரினங்களையும் எல்லா இடங்களிலும், எல்லா நேரங்களிலும் சுதந்திரமாக உலவ விடாமல், ஒடுக்கியுமல்லவா வைத்திருக்கிறோம். காபி, தேயிலை, யூக்கலிப்டஸ் என ஓரினப்பயிர்களை வளர்க்க, அகலமான சாலைகளை, இரயில் பாதைகளை அமைக்க, உயர் அழுத்த மின் கம்பிகளை கொண்டுசெல்ல, இராட்சத நீர் குழாய்களையும், கால்வாய்களையும் கட்ட, நகரங்களை விரிவாக்கி கட்டடங்களை எழுப்ப, மலைகளை வெட்டி, காடுகளைத் திருத்தி இயற்கையான வாழிடங்களை துண்டு துண்டாக்கி, அங்கு வாழும் யானைகள், சிங்கவால் குரங்குகள், மலையணில்கள், பறவைகள், சின்னஞ்சிறிய தவளைகள் முதலான பல உயிரினங்களின் வழித்தடத்தை மறித்தும், அவற்றின் போக்கை மாற்றியும், அவற்றில் பலவற்றை பலியாக்கிக் கொண்டுமல்லவா இருக்கிறோம். வீட்டுக்குள் அடைபட்டுக் கிடக்கும் போது நம்மால் அடைத்து வைக்கப்பட்ட, ஒடுக்கப்பட்ட உயிரினங்களின் நிலையையும் சற்றே உணர இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு.
இயற்கையான வாழிடங்களின் வழியே செல்லும் பல வகையான நீள் குறுக்கீடுகள்.
ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொண்டு, அனுசரித்து நடக்கவும், சகிப்புத்தன்மையை வளர்த்துக்கொள்ளவும் இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு. நான் புரிந்து கொள்ளச் சொல்வது நாம் ஆக்கிரமித்த பகுதியில் ஏற்கனவே வசித்து வந்த உயிரினங்களை, அவற்றின் குணாதிசயங்களை. எத்தனை யானைகளை பிடித்து கட்டிவைத்திருப்போம், எத்தனை சிறுத்தைகளை ஓரிடத்தில் பிடித்து வேறு இடங்களில் விட்டு விட்டு வந்திருக்கிறோம்? எத்தனை மயில்களை நஞ்சிட்டுக் கொன்றிருப்போம்? எத்தனை பாம்புகளை அடித்தே சாகடித்திருப்போம்? சினிமாவில் நிகழ்வது போல் எந்த காட்டுயிரியும் நம்மை துரத்தித் துரத்தி வந்து கொல்வதில்லை. “துஷ்டரைக் கண்டால் தூர விலகு” என்பது போல அவை நம்மைக் காணும் போதெல்லாம் விலகியே செல்ல முற்படும் என்பதை நாம் அறியவேண்டும். எதிர்பாராவிதமாக நாம் அவற்றின் அருகில் செல்ல நேர்ந்தால் ஏற்படும் அந்த அசாதாரணமான சந்திப்பில், பயத்தில் அவை தாக்க நேரிட்டு மனிதர்கள் காயமுறவோ, இறக்கவோ செய்யலாம். ஆறறிவு கொண்ட நாம் கவனமாக இருக்க வேண்டாமா? எப்போதும் விழிப்புடன் இருக்க வேண்டாமா? கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு நுண்ணுயிரி அது நம் மேல் வராமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக எவ்வளவு பாதுகாப்பாக இருக்கிறோம், அதுபோல காட்டுயிர்கள் வாழும் பகுதியில் நாமும் வாழ நேர்ந்தால் நாம் தான் பாதுகாப்பாக இருக்க வேண்டும். நாம் வீட்டுக்குள்ளேயே இருக்கும் போது வீட்டில் இருப்பவர்களிடம் எவ்வளவு கருத்து வேறுபாடுகள், சண்டை சச்சரவுகள். இருந்தாலும் அவர்களை எல்லாம் வீட்டை விட்டு விரட்டிவிடுகிறோமா? அல்லது கண்காணாத இடத்தில் விட்டுவிட்டு வருகிறோமா? எனவே, எல்லா உயிரினங்களுடனும் எச்சரிக்கையுடன், சரியான இடைவெளியில் சேர்ந்து வாழ பழகிக்கொள்ள இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு.
Coronavirus – Photo: Wikimedia Commons
யாரையும் குற்றம் சொல்லாமல் இருக்கக் கற்றுக்கொள்ள, இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு. வைரஸை தமிழில் தீநுண்மி என்கின்றனர். ஒரு உயிரினம் என்ன செய்ய வேண்டுமோ, அதாவது, நாம் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறோமோ அதைத்தான் அதுவும் செய்கிறது. பல்கிப்பெருகிக்கொண்டுள்ளது, நாம் வளர எத்தனையோ வகையான உயிரினங்களை அழிக்கிறோம்? நமக்கு என்ன பெயர்? மனிதர்கள் என்பதை மாற்றி தீயவர்கள் என வைத்துக் கொள்ளலாமா?
இந்த அமைதியான நேரத்தில் இனிவரும் காலங்களில் இந்த உலகிற்கும், நமக்குமான உறவு எப்படி இருக்க வேண்டும் என எண்ணிப்பார்க்க, என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை கற்றுக்கொள்ள, சிந்திக்க, அதை எப்போது, எப்படிச் செய்ய வேண்டும் எனத் திட்டமிட, இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு.
—
தி இந்து தமிழ் செய்த்தித்தாளின் இணைப்பிதழில் 4-4-2020 அன்று வெளியான கட்டுரையின் முழுப்பதிப்பு https://www.hindutamil.in/news/supplements/uyir-moochi/547821-good-chance.html
“2.0 – படம் அறிவியலுக்கு எதிரான படம்!” – ஆனந்த விகடன் நேர்காணல்
“2.0 – படம் அறிவியலுக்கு எதிரான படம்!” – ஆனந்த விகடன் இதழுக்காக (01-05-2019/25-௦4-2019-Online) பத்திரிக்கையாளர் திரு. க. சுபகுணம் அவர்களிடம் பகிர்ந்தவை..
நேர்காணலின் முழு வடிவம் கீழே:
பறவைகள். பூவுலகில் வாழும் உயிரினங்களில் மனித இனத்தின் ஈர்ப்பையும் அன்பையும் சற்றுக் கூடுதலாகப் பெற்ற உயிரினம். மனிதனால் இவ்வுலகில் ஏற்படுத்தப்படும் மாற்றங்களால் வெகுவாக பாதிக்கப்படுவதும் பறவைகளே. சூழலியல் பாதுகாப்பில் ஒருவரை ஈடுபடுத்த வேண்டுமென்றால் முதலில் அவரைப் பறவை நோக்குதலுக்குப் பழக்கவேண்டும். அதுவே தானாக அவரை அடுத்தகட்டத்திற்கு இட்டுச்சென்றுவிடும். அத்தகைய பறவை நோக்குதலைத் தமிழகத்தில் பரவலாக்கியதில் பல பறவை ஆய்வாளர்களுக்கும் ஆர்வலர்களுக்கும் முக்கியப் பங்குண்டு. அத்தகைய பறவை ஆய்வாளர்களில் முக்கியமானவர் ப.ஜெகநாதன். மக்கள் அறிவியல் (Citizen Science) தமிழ்ச் சமுதாயத்தில் பரவலானதிலும் இவருடைய பங்கு மிக முக்கியமானது. ஆய்வாளர்கள் மக்களிடமிருந்து பிரிந்து நிற்கக்கூடாது, அவர்கள் மக்களுடன் நிற்க வேண்டும். அதை நடைமுறையில் செய்துகொண்டிருப்பவர். இயற்கை பாதுகாப்பு நிறுவனம் (Nature Conservation Foundation) சார்பாக காட்டுயிரியலாளராக வால்பாறையில் ஆய்வுகளைச் செய்துவரும் அவருடனான நேர்காணல் இனி…
ஆய்வுத்துறையில் குறிப்பாகப் பறவைகளைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டுமென்ற உந்துதல் உங்களுக்கு எங்கிருந்து கிடைத்தது?
1996-ம் ஆண்டு மாயவரத்தில் உள்ள ஏ.வி.சி கல்லூரியில் முதுகலையில் காட்டுயிரியல் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். மக்கள் மத்தியில் காட்டுயிர் ஒளிப்படக்கலை மீதான ஆர்வம் வளர்ந்துகொண்டிருந்த சமயம். என் களஆய்வுக்காக தவளைகள், பாம்புகள், முதலைகள் போன்ற உயிரினங்கள் குறித்து ஆய்வு செய்துகொண்டிருந்தேன். ஒகேனக்கல், பிலிகூண்டு, ராசிமணல் போன்ற பகுதிகளின் நதியோரங்களில் தான் களப்பணி. அப்போது பறவைகள் மீது அதீத ஆர்வம் இல்லையென்றாலும், ஓரளவுக்குப் பறவைகளைப் பார்க்கும் பழக்கமிருந்தது. அந்தச் சமயத்தில் என் பெற்றோர்கள் ஒரு இருநோக்கியை பரிசளித்தார்கள். அது மிகவும் பயனுடையதாக இருந்தது. காவிரிக் கரையில் நடந்து செல்லும் போது பல விதமான பறவைகளை முதன் முதலாகப் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.
ஆக, பறவைகள்மீது உங்களுக்கு அளப்பரிய ஆர்வம் வந்ததற்கு அந்த இருநோக்கியை காரணமாகச் சொல்லலாமா?
அதுவும் ஒரு காரணம் என்று சொல்லலாம். நான் பறவைகளைப் பார்க்கத்தொடங்கியது நூல்களில் தான்! சாலிம் அலி எழுதிய இந்தியப் பறவைகள் (The Book of Indian Birds) எனும் நூலை ஆர்வத்துடன் தினமும் புரட்டிக்கொண்டிருப்பேன். அதில் உள்ள பலவகையான பறவைகளின் ஓவியங்களை பார்க்கையில் அவற்றை நேரில் பார்க்கும் ஆசை எழும். பறவை பார்த்தல் எப்போதும் அங்கிருந்துதான் தொடங்கும். நூலில் நாம் பார்க்கும் படங்கள் மனதில் பதியும்போது அவற்றை நேரில் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தால் இயல்பாகவே குழந்தையைப்போல் துள்ளிக் குதிப்போம். படத்தில் பார்த்த ஒன்றை நேரில் பார்த்தால் யாருக்குத்தான் ஆனந்தமாக இருக்காது.
அப்படிப் பார்த்ததில் எந்தப் பறவை முதலிடத்தில் உள்ளது?
முதலிடம் என்று ஒன்றை மட்டும் குறிப்பிட்டு சொல்ல முடியாது. எனினும் இன்னும் நீங்காமல் நினைவில் நிற்பது ஒகேனக்கல் வனப்பகுதிகளில் முதன்முதலில் கண்ட மஞ்சள் தொண்டை சிட்டு (Yellow-throated Sparrow), மாயவரம் கல்லூரி விடுதியில் இருந்து பார்த்த கொண்டைக் குயில் (Red-winged Crested Cuckoo), களக்காட்டில் பார்த்த பெரிய இருவாச்சி (Great Pied Hornbill) போன்றவற்றைச் சொல்லலாம். இன்னும் பார்க்க வேண்டிய பறவைகள் எத்தனையோ உள்ளன. ஆக இந்தப் பட்டியல் என்றுமே முடியாது.
இந்தப் பறவைகளை எல்லாம் புத்தகத்தில் பார்த்துப் பழகியபின் நேரில் பார்க்க வாய்ப்பு கிடைத்ததும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன். அப்படித் தொடங்கிய ஆர்வம்தான் இதுவரை இழுத்து வந்துள்ளது. பறவைகளைப் பார்க்க இருநோக்கி வேண்டுமென்றில்லை, ஆர்வம் இருந்தால் போதும். முதலில் பறவைகளின் படங்களை நாம் பார்க்கவேண்டும். அதை நேரில் பார்க்கையில் நாமே தானாக இனம் காண முயல்வோம். அதுதான் ஆர்வத்தின் முதல்படி. அவற்றின் குரலைக் கேட்டு அறிந்து கொள்வோம். அதன்பிறகு அவற்றைக் கூர்ந்து கவனிக்க இருநோக்கிகள் நமக்குப் பயன்படும்.
பறவை நோக்குதல் பொதுமக்களிடத்தில் பரவுவது அவசியமானதா?
பறவை நோக்குதல் என்பதொரு அருமையான பொழுதுபோக்கு. குழந்தைகள் முன்பெல்லாம் தெருவில் விளையாடுவார்கள், குளத்தில் குளிக்கப்போவார்கள். அவை தற்காலத்தில் மிகவும் குறைந்துவிட்டது. குளம், ஏரி, காடு மேடுகள் எல்லாம் சுற்றும்போது அங்கிருக்கும் மரங்கள் உயிரினங்களின் பெயர்களைத் தெரிந்து வைத்திருப்போம். அதெல்லாம் தற்போது இல்லாமலே போய்க்கொண்டிருக்கிறது. தொலைக்காட்சி, செல்போன்கள் அவர்களை ஓரிடத்தில் முடக்கி வைக்கிறது. அதனால், தம்மைச் சுற்றியுள்ள இயற்கையைத் தெரிந்துகொள்ள ஆர்வம் காட்டுவதில்லை. அவற்றிலிருந்து அவர்களைத் திசை திருப்ப, இயற்கைமீது பற்றுதல் ஏற்படுத்த, அதைப் பாதுகாக்க வேண்டுமென்ற சிந்தனை உதிக்கப் பறவை நோக்குதல் பயன்படும். பறவை என்றில்லை, வண்ணத்துப்பூச்சிகள், தட்டான்கள், பூச்சிகள், என இயற்கையில் உள்ள எந்த உயிரினாமாக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். எதுவாக இருந்தாலும், நமக்குப் பிடித்தால்தானே பாதுகாக்க நினைப்போம். ஆதலால், இயற்கையைப் பிடிக்க வைக்கவேண்டும். அதற்குப் பறவை நோக்குதல் முதல் படி. அதன்மூலம் பறவைகளை மட்டுமில்லாமல் அவற்றின் வாழிடங்களையும் பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் மக்களைத் தூண்டும். ஒரு சதுப்புநிலம் ஆக்கிரமிக்கப் படுகிறதென்றால் அதை எதிர்த்து மக்களைப் போராட வைக்கும்.
அதையும் தாண்டி, பறவை நோக்குதலில் ஈடுபடும் ஒருவர் பொறியாளராக மாறினால் அணை கட்டுவதாக இருந்தாலும், காட்டின் குறுக்கே சாலை போட நேர்ந்தாலும் அங்கு சூழலியல் தாக்க மதிப்பீடு முறையாகச் செய்யவேண்டுமென்று நினைப்பார். அங்கிருக்கும் உயிரினங்களின் வாழிடம் அழியக்கூடாதென்ற கரிசனத்தோடு நடந்து கொள்வார் என எதிர்பார்க்கலாம். இதெல்லாமே பறவை நோக்குதல் தரும் பலன்களாகக் கருதலாம். ஒரு பொறுப்புள்ள சூழலியல்வாதியாக மக்களை உருவாக்குதில் இது மிகப்பெரிய பங்காற்றும்.
மக்கள் அறிவியல், தமிழகத்தில் தற்போது அதிகமாகப் பேசப்படுகிறது, நடைமுறையிலும் செயல்பட்டு வருகிறது. மக்களை இதுமாதிரியான அறிவியல்பூர்வ முயற்சிகளில் பங்கெடுக்க வைப்பது எப்படி சாத்தியமானது? இதுபற்றிக் கொஞ்சம் விளக்கமாகக் கூறமுடியுமா!
நீங்களும்தான் இதைச் செய்கிறீர்கள். விகடன் மாணவப் பத்திரிகையாளர்கள் திட்டத்தை நடத்துகிறீர்களே, அது எதற்காக?
மாணவர்களுக்கு சமுதாயப் பிரச்னைகளைப் பற்றித் தெரிந்திருக்க வேண்டும். அதை எப்படி அணுகவேண்டுமென்ற புரிதல் அவர்களுக்குக் கிடைக்கவேண்டும். எதிர்காலத்தில் அவர்கள் பத்திரிகையாளராக வந்தாலும் சரி வராவிட்டாலும் சரி, சமூக மற்றும் அரசியல் பிரச்னைகளைப் பற்றிய புரிதல் அவர்களுக்குக் கிடைக்கவேண்டும் என்பதற்காக நடத்துகிறோம். அதுதானே சமுதாயத்தின் சிறந்த மனிதராக அவர்களுக்குத் துணைபுரியும்.
இதுவும் கிட்டத்தட்ட அதேபோலத்தான். இதழியல் என்பது ஒரு துறை என்பதையும் தாண்டி அதை பொது மக்களும் செய்யமுடியுமென்ற (Citizen Journalism) நம்பிக்கையை எப்படி நீங்கள் விதைத்தீர்களோ அதையேதான் மக்கள் அறிவியல் (Citizen Science) மூலம் சூழலியல் துறையிலும் செய்யமுடிகிறது. அப்போதுதானே சிறந்த சூழலியல் பாதுகாவலனாக மக்கள் வாழமுடியும்.
மக்கள் அறிவியல் பற்றி இன்னும் விரிவாகக் கூறமுடியுமா… அது எப்படி அறிவியல் வளர்ச்சியில் பங்கு வகிக்கின்றது? இது எப்படி பறவைகள் அல்லது இயற்கை பாதுகாப்பில் உதவும்?
ஒருவர் ஒரு பறவையைப் பார்க்கிறார். அதன் பெயர், பார்த்த இடம், நேரம் அனைத்தையும் குறிப்பேட்டில் எழுதி வைத்துக்கொள்கிறார். இதுவொரு முக்கியமான தரவு (Data). உதாரணத்திற்கு, 1980-களில் தஞ்சாவூரில் ஒருவரிடம் பாறு கழுகின் படமும் பார்த்த நேரம், இடம் போன்ற தகவல்களும் இருக்கிறதென்று வைத்துக்கொள்வோம். அதை அவரே வைத்திருந்தால், அவர் இறந்தபின் அது பயனில்லாமல் போய்விடும். பொதுவெளியில் அதாவது eBird, Wikipedia, Wikimedia Commons போன்ற Portal களில் அதை உள்ளிட்டால் அதே தரவுகள் ஆவணமாகும். இங்கெல்லாம் முன்பு பாறுகள் இருந்திருக்கிறது, இப்போது இல்லாமல் போய்விட்டது என்ற தகவல் ஆய்வுகளில் பயன்படும். அதுவும், அழிவின் விளிம்பிலிருக்கும் பாறு போன்ற பறவைகளின் தரவுகள் பொக்கிஷங்களைப் போல. அது பல முடிச்சுகளை அவிழ்க்கவும், ஆய்வுகளை அடுத்தகட்டத்திற்கு நகர்த்தவும்கூடப் பயன்படும்.
சிட்டுக்குருவியால் அழியும் தருவாயில் இல்லை என்பதை நிரூபிக்கவும் இது போன்ற திட்டங்கள் உதவும். (பார்க்க Citizen Sparrow ).
உதாரணமாக ஒரு ஏரி அல்லது குறிப்பிட்ட வனப்பகுதியில் இருந்து இருந்து பலரும் அங்கிருக்கும் பறவைகளை பல்லாண்டு காலமாக தொடர்ந்து கண்காணிப்பதன் மூலமாகவும் அவற்றை eBirdல் உள்ளிடுவதன் மூலமும் அங்குள்ள பொதுப்பறவைகளையும், அரிய பறவைகளையும், வலசை வரும் பறவைகளையும், அவற்றின் அடர்வையும் (density) அறிய முடியும். சில ஆண்டுகளுக்கு முன் அதிகமாக இருந்த ஒரு வகைப் பறவை இந்த ஆண்டு கணக்கெடுப்பில் குறைந்து போனதென்றால் அதை அறிந்து கொண்டு அதற்கான காரணம் என்னவென்பதை ஆராய்ந்து அவற்றை காப்பாற்றும் முயற்சியில் ஈடுபடலாம்.
ஒரு வேளை யாரோனும் அந்த ஏரியில் மண்கொட்டி நிரப்பி கட்டடம் கட்ட வந்தாலோ அல்லது குறிப்பிட்ட வனப்பகுதியின் குறுக்கே பெரிய அகலமான சாலையை போட வந்தாலோ அதனால் ஏற்படப்போகும் பாதிப்புகளை பொதுவெளியில் உள்ள மக்களால் சேகரிக்கப்பட்ட தரவுகளை வைத்தே அந்தத் திட்டம் வேண்டுமா வேண்டாமா என்பதை அறிவியல் பூர்வமாக நிர்ணயிக்க முடியும்.
ஆக தரவுகள் சேகரிப்பதுதான் இதன் நோக்கமா?
இல்லை. இதுபோன்ற தரவுகளை மக்கள் அறிவியல் மூலமாகச் சேகரிக்க வைப்பது மக்களுக்கும் அதன்மூலம் அறிவியல் சார்பான புரிதலை ஏற்படுத்தவும் தான். அவர்கள் சேகரிக்கும் தரவுகளைப் பொதுத்தளத்தில் பதிவிட ஊக்குவிக்கும் போது, அதன்மூலம் மிகப்பெரிய ஒரு கடலில் நாம் போட்ட துளியும் இருக்கிறதென்று அவர்கள் உணர்வார்கள். அது அறிவியல் மனப்பான்மையோடு அனைத்தையும் அணுகவேண்டுமென்ற சிந்தனையை அவர்களிடம் மேன்மேலும் அதிகரிக்கும்.
மக்கள் அறிவியல் தரவு சேகரிப்பதற்கான கருவி மட்டுமல்ல. நம்மைச் சுற்றி என்ன நடக்கிறது, ஏன் நடக்கிறது போன்றவற்றை மக்கள் புரிந்துகொள்ள உதவும் ஒரு செயல்முறை.
மக்கள் அறிவியல், காலநிலை மாற்றத்தினால் ஏற்படும் பாதிப்புகளை புரிந்துகொள்ளவும் அதைக் கணிக்கவும்கூடப் பயன்படுமாமே! உண்மையாகவா?
சூழியல் சுட்டிக்காட்டிகளான பறவைகளுக்கு காலநிலை மாற்றத்தால் ஏற்படும் பாதிப்பை வைத்து அவைகளோடு இவ்வுலகில் இருக்கும் நமக்கும் எந்த விதத்தில் பாதிப்பு ஏற்படும் என்பதை அறியலாம். பூமி சூடாதல், காலந்தவறி பெய்யும் மழை, பனி, உயரும் கடல் மட்டம் போன்றவை பறவைகளையும் அவற்றின் வாழிடங்களையும் வெகுவாக பாதிக்கிறது.
வெப்பநிலை உயர்வால் உலகில் உள்ள வனப்பகுதிகளில் வசிக்கும் பல பறவைகள் பாதிப்படைந்துள்ளன. வெகுதூரத்தில் இருந்து வலசை வரும் பறவைகளும் வெகுவாக பாதிக்கப்பட்டுள்ள. உதாரணமாக ஒரு பழவுண்ணிப் பறவை வகை அது அது வலசை சென்ற இடத்தில் இருந்து கிளம்பி கூடமைக்கும் இடத்திற்கு செல்கிறது. அவ்வேளையில் அங்கே அவை உண்ணும் ஒரு பழ மரம் காலந்தவறி முன்னமே பூத்து காய்த்து பழுத்து ஓய்ந்து விடுகிறது. அப்போது அங்கு வரும் அப்பறவைகளுக்கு போதுமான உணவு கிடைக்காமல் போகலாம். அவை அங்கே செல்வது கூடமைத்து தம் இனத்தைப் பெருக்க. ஆனால் போதிய உணவு இல்லாததால் சில பறவைகள் கூடமைகாமல் போகலாம், அப்படியே கூடமைத்தாலும் குஞ்சுகளுக்கு சரிவர உணவு கிடைக்காமல் அவை இறந்து போகலாம்.
ஒரு பகுதிக்கு ஒரு வகையான பறவை வலசை வரும் நாள் அல்லது வாரம் அதே போல அவை அந்த இடத்தை விட்டு கிளம்பும் நாள் அல்லது வாரம் என்பது மிகவும் முக்கியமான தரவு. இதை பல பறவையாளர்கள் தொடர்ந்து பல ஆண்டுகளாக பதிவு செய்து பொதுவெளியில் உள்ளிடும் போது இது ஒரு முக்கியமானத் தரவாகும். இந்தத் தரவுகள் மூலமாக ஒரு பறவை ஓரிடத்தில் எத்தனை நாட்கள் தங்குகின்றன என்பது தெரியும். அதேபோல் இதற்குமுன் எத்தனை நாட்கள் தங்கியிருந்தன என்பதும் தெரியும். இந்தக் காலகட்டம் தற்போது மாறுபடுகிறது. அதற்குக் காரணம் அந்த இடத்திலிருக்கும் தட்பவெப்ப நிலையில் நடக்கும் மாற்றங்கள். அந்த மாற்றங்களுக்குக் காரணம் காலநிலை மாற்றமா என்பதை ஆராய முடியும். மக்கள் தரவுகளாகப் பதிவேற்றும்போது அதைவைத்து ஆய்வு மாதிரி ஒன்றை உருவாக்கி அந்தப் பகுதிகளில் காலநிலை மாற்றத்தால் என்னென்ன விளைவுகள் எதிர்காலத்தில் ஏற்படுமென்றுகூடக் கணிக்கமுடியும். அதற்கு மக்கள் அறிவியல் உதவும்.
இதுமாதிரியான தரவுகளை மக்கள் பதிவிட்டதன் மூலமாகக் கார்னெல் பல்கலைக்கழக (Cornell University) ஆய்வாளர்கள் தற்போது காலநிலை மாற்றத் தால் ஏற்படும் பாதிப்பை கணிக்கின்றனர். வலசைகள் முன்பு எப்படியிருந்தன, இப்போது எப்படி மாறியிருக்கின்றன, காலப்போக்கில் அது எப்படி மாறுபடும் என்பதையும் அவர்கள் இதன்மூலம் சொல்கிறார்கள். மக்கள் அறிவியல் குடிமக்களிடம் அறிவியல்சார்ந்த புரிதலை ஏற்படுத்துவதோடு நின்றுவிடாமல் ஆய்வுகளில் அவர்களையும் பங்கெடுக்க வைக்கின்றது. ஆம், அறிவியல் ஆய்வுகளில் மக்களும் பங்கெடுக்க முடியும். மக்கள் அறிவியலைக் கையிலெடுப்பதன் மூலம் ஆய்வாளர்கள் காலநிலை மாற்றத்தினால் ஏற்படும் பாதிப்புகளை கணிப்பதற்கு மக்கள் உதவவேண்டும்.
சமீப காலங்களில் போலி அறிவியல் அதிகமாகிக் கொண்டே வருகிறது. அறிவியற்பூர்வமாக ஆதாரமற்றவைகளை அறிவியல் சாயம் பூசிப் பிரசாரம் செய்கிறார்களே! அதை எப்படி அணுகுவது?
இப்போதில்லை, இந்த மாதிரியான பிரச்னைகள் ஆரம்ப காலத்திலிருந்தே இருந்துவருகிறது. இன்னமும் பூமி தட்டை என்று சொல்லக்கூடியவர்களும் இருக்கத்தானே செய்கிறார்கள். இவை இருந்துகொண்டேயிருக்கும். இவற்றைக் கண்டு சினங்கொண்டு, மிரண்டு, மன அழுத்தத்தில் அமர்ந்துவிடக்கூடாது. சொல்பவர்கள் இருக்கத்தான் செய்வார்கள். காலநிலை மாற்றமே பொய்யென்று சொல்பவர்களும் இருக்கத்தானே செய்கிறார்கள். அமெரிக்காவின் ஆகப்பெரிய இரண்டு கட்சிகளும் தற்போது சண்டையிட்டுக் கொள்வதே இதுகுறித்துத்தானே. தெரியாமல் பேசுபவர்களுக்குச் சொல்லிப் புரியவைக்கலாம். தெரிந்தே அரசியல் ஆதாயத்திற்காகப் பேசுபவர்களைக் கண்டுகொள்ளாமல் கடந்துசென்றுவிட வேண்டும். காலப்போக்கில் அவையெல்லாம் நீர்த்துப்போகும். அதைக்கண்டு பயப்பட வேண்டியதில்லை.
ஆனால், ஒரு விஞ்ஞானி அமைதியாக இருந்துவிடக் கூடாது. அவர்கள் சொல்வதிலிருக்கும் உண்மைத்தன்மையை ஆராயவேண்டும். காட்டுயிர் ஆராய்ச்சியாளர்கள் மட்டுமில்லை, அனைத்துத் துறைகளைச் சேர்ந்தவரகளுமே இதில் வாய்திறந்து பேசவேண்டும். அதுமாதிரியான போலி அறிவியல்களைத் தக்க ஆதாரங்களோடு போட்டுடைக்க வேண்டும். ஆராய்ச்சியாளர்களாக அது அவர்களுடைய கடமை.
இந்தப் போலி அறிவியல் சூழலியல் பாதுகாப்பையும் பாதிக்கிறதா! மக்களிடம் பரவிக் கொண்டிருக்கும் இதுமாதிரியான விஷயங்களைக் கலைந்து உண்மைகளை எப்படிக் கொண்டுசெல்வது?
அறிவியல்பூர்வ மனப்பான்மை என்பது ஒரு சமுதாயத்திற்கு மிக முக்கியமானது. எதையும் பகுத்தறியும் திறன் சமுதாயத்தில் வளரவேண்டும். அது நம்மிடம் மிகக் குறைவாகவே இருந்தது. தற்போதும் அப்படித்தான் இருக்கிறதென்றாலும் ஓரளவுக்கு அது மாறிவருகிறது. ஒருவர் அறிவியலுக்குப் புறம்பான கருத்தைச் சொல்லும்போது பெரும்பாலானவர்கள் அவரைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறார்கள். மக்கள் மத்தியில் அறிவியல் பார்வை வளர்ந்து வருகிறது. முன்பே சொன்னது போல் மக்கள் அறிவியல் மூலமாகவும் அறிவியல்பூர்வ மனப்பாங்கை வளர்த்தெடுக்க முடியும். அறிந்தவர்கள் அனைவரும் இதற்காக உழைத்துக் கொண்டே இருந்தால் போதும் அவை தானாக நீர்த்துப்போய்விடும்.
2.0 படம் பற்றிய உங்கள் கருத்து…
நான் அந்தப் படத்தை இன்னும் பார்க்கவில்லை. பலர் சொல்வதை வைத்தும் அப்படத்தைப் பற்றிய கட்டுரைகளை படித்ததை வைத்தும் தான் சொல்கிறேன்.
ஆய்வாளர்கள் ஆண்டுக்கணக்கில் உழைத்துக் கண்டுபிடிக்கும் விஷயங்களை இதுபோன்ற அறிவியல் அடிப்படையற்ற திரைப்படங்கள் ஒரு நொடியில் தகர்த்துவிடுகின்றன. கைப்பேசி கோபுரங்களால் பறவைகள் அழிவதாக அந்தப் படத்தில் பேசியிருப்பது ஏற்கனவே பலமுறை பொய்ச் செய்தியென்று நிரூபிக்கப்பட்டு புதைக்கப்பட்ட விஷயம். அடிப்படைத் தேடுதல்கூட இல்லாமல், அதை மீண்டும் மக்கள் மத்தியில் கொண்டு செல்வது அறிவியலுக்குப் புறம்பானது.
சிற்றுயிர்களையும் கொண்டாடுவோம்
சிற்றுயிர்கள் அழகானவை!
பூச்சி எனும் ஒரு சொல் பலரிடம் பலவிதமான எதிர்வினைகளை ஏற்படுத்தும். அதில் பெரும்பாலும் முகச் சுழிப்பும், அருவருப்பும், பயமும் தான் இருக்கும். வெகு சிலரிடம் மட்டுமே ஆச்சர்யத்தையும், மகிழ்ச்சியையும் எதிர்பார்க்கலாம். ஒரு பூச்சியைக் கண்டவுடன் உடனடியாக நம்மில் பெரும்பாலானவர்கள் செய்வது அவற்றை அடித்துக் கொல்ல முயற்சிப்பதும், அதில் பெரும்பாலும் வெற்றி பெறுவதுமே ஆகும். வெகு சிலரே பூச்சிகளைக் கண்டதும் அவற்றை படமெடுக்க கேமிராவை எடுப்பார்கள்.
ஆறு கால்களையும், கூட்டுக் கண்களையும், தலைப் பகுதி, மார்புப் பகுதி, வயிற்றுப் பகுதி என உடல் மூன்று பகுதிகளாகவும், உணர்நீட்சிகளையும் கொண்டவை பூச்சிகள் என வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. பூச்சிகளின் பன்மையம் நம்மை வியக்க வைக்கும். இது வரை சுமார் 1.5 மில்லியன் வகையான பூச்சிகள் இருப்பதாக மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
பூச்சியின் (தட்டானும் பூச்சி வகையே) உடல் பாகங்கள். Artwork: Wikimedia Commons
கண்ணுக்கே தெரியாத சுமார் 15௦ மைக்ரோ மீட்டர் நீளமே உள்ள குளவியில் இருந்து சுமார் 1 அடி நீளமுள்ள குச்சிப் பூச்சி வரை உருவில் சிறியதும் பெரியதுமாக இருப்பவை பூச்சிகள். தரையில் ஊர்ந்தும் (எறும்புகள்), நீரில் நீந்தியும் (தட்டான்களின் தோற்றுவளரிகள்), வானில் பறந்தும் (வண்ணத்துப்பூச்சிகள்), மண்ணுக்குள்ளும் (சில் வண்டின் இளம் பருவம்) வாழக்கூடியவை பூச்சிகள். இவற்றில் கண்ணைப்பறிக்கும் வண்ணங்களைக் கொண்டவையும் உண்டு, கண்ணுக்கு எளிதில் புலப்பாடாத உருமறைத்தோற்றம் கொண்டவையும் உண்டு. பகலாடிகளும் உண்டு, இரவாடிப் பூச்சிகளும் உண்டு. சில பூச்சிகள் இன்னும் வியக்கத்தக்க வகையில் தமது இனத்தை ஒத்த உயிரினங்களின் நிறத்தையும் ஒப்புப்போலி தோற்றத்தையும் கொண்டிருக்கும். பசலைச் சிறகன் வண்ணத்துப்பூச்சியின் பெண் பூச்சி வெந்தய வரியனை நிறத்திலும் உருவிலும் ஒத்திருப்பது போல. இலைப்பூச்சி பசுமையான இலையைப் போலவே தோற்றமளிக்கும். நமக்கும் முன்னே சுமார் 4௦௦ மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தோன்றியவை. பூக்கும் தாவரங்களுடன் ஒருமித்துப் பரிணமித்தவை பூச்சிகள்.
பூச்சிகளைப் பற்றிய சரியான புரிதல் இன்னும் நம்மிடையே இல்லை. அறிவியல் ஆராய்ச்சிகளாக இருக்கட்டும், அவற்றைப் பற்றிய இயற்கை வரலாற்று செய்திகளாக இருக்கட்டும், ஏன் ஓரிடத்தில் எத்தனை வகையான பூச்சி வகைகள் உள்ளன என்பது குறித்த அடிப்படை தரவுகள் கூட நம்மிடையே சரியாக இல்லை. அறிவியல் பூர்வமான புரிதல் இல்லாதது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். பூச்சிகளைப் பற்றிய சில அடிப்படை தகவல்கள் கூட பலருக்குத் தெரிவதில்லை. எட்டுக்கால் பூச்சியும், சிலந்தியும், பூரானும், தேளும், மரவட்டையும் பூச்சி வகையைச் சார்ந்தவை அல்ல என்பதை எத்தனை பேர் அறிவார்கள்?
என் பெயர் எட்டுக்கால் பூச்சி தான் ஆனால் நான் பூச்சி வகை அல்ல!
இவையெல்லாம் நம்மைச்சுற்றி இருக்கும் காட்டுயிர்கள். ஆம் காட்டுயிர் என்றால் காடுகளில் மட்டுமே வசிக்கும் உயிரினம் என்று அர்த்தமாகாது. நாம் வசிக்கும் வீடுகூட பல்லிக்கும், சிலந்திக்கும் உகந்த வாழிடமாகிறது. இயற்கையான சூழலில், வளர்ப்பு உயிரினங்கள் அல்லாத எல்லா உயிரினங்களுமே காட்டுயிர்கள் தான். பறவைகள், பாலுட்டிகள், ஊர்வனங்கள், இருவாழ்விகள் யாவும், எப்போதுமே அவற்றின் அழகாலும், கண்கவரும் வண்ணங்களாலும், விசித்திரமான குணாதிசயங்களாலும், உருவில் பெரியதாக இருப்பதாலும் நம்மை எளிதில் கவர்ந்துவிடும். இது போன்ற பேருயிர்கள் இயல்பாகவே நம் கவனத்தை ஈர்த்துவிடுகின்றன.
புலி, யானை, பாடும் பறவைகள், கழுகு வகைகள், பாம்புகள், வண்ணத்துப்பூச்சிகள் போன்ற வசீகரமான உயிரினங்களுக்கு கிடைக்கும் கவனம் பல சிற்றுயிர்களுக்குக் கிடைப்பதில்லை. எனினும் மேற்சொன்ன உயிரினங்களுக்கு எந்தவிதத்திலும் குறையாத எண்ணிலடங்கா பல சிறிய உயிரினங்கள் நம்மைச் சுற்றி இருக்கத்தான் செய்கின்றன. ஏனைய உயிரினகளைப் போல் அவையும் இந்த இயற்கைச் சூழலில் ஒரு முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன. இவை மகரந்தச்சேர்க்கை முதல் மட்கச்செய்வது வரை பல வகையில் இந்த பூமியின் செயல்பாட்டிற்கு பேருதவி புரிகின்றன. இது போன்ற அதிகம் கண்டுகொள்ளப்படாத சிற்றுயிர்களைப் பற்றிய ஒரு அருமையான நூல் இது. இயற்கையை அவதானிக்க நாம் வெகுதொலைவு செல்லவேண்டியதில்லை. நாம் அமர்ந்திருக்கும் இடத்தைச் சுற்றிப் முதலில் பார்க்கத் தொடங்கினாலே போதும். அதைத்தான் இந்த நூலாசிரியர் ஆதி வள்ளியப்பன் செய்திருக்கிறார். அவரது வீட்டினருகே அதுவும் நகரப்பகுதியில் தென்பட்ட பூச்சிகளையும் ஏனைய சிற்றுயிர்களையும் பதிவு செய்து அவற்றை இந்த நூலில் நமக்கு அறிமுகம் செய்கிறார்.
இது போன்ற சிற்றுயிர்களை கவனத்துடன் அவதானித்து அவற்றை படமும் பிடித்துள்ளார். விலையுயர்ந்த காமிராவோ, மேக்ரோ லென்சாலோ அல்ல. படங்கள் அனைத்தும் கைபெசி காமிரா! இந்த உயிரினங்களை அடையாளம் காண்பதென்பது சற்றே சவாலான வேலைதான். இதற்காக India biodiversity Portal – https://indiabiodiversity.org/, iNaturalist – https://www.inaturalist.org/ போன்ற மக்கள் அறிவியல் திட்டங்களில் இணைந்து அங்குள்ளவர்களின் உதவியுடன் பல உயிரினங்களை அடையாளம் கண்டுள்ளார். நாம் எடுக்கும் காட்டுயிரினங்களின் படங்களை நாமே வைத்துக்கொண்டிருப்பதால் பெரிய பயன் ஏதும் இருக்கப்போவதில்லை. இது போல், மக்கள் அறிவியல் திட்டங்களுக்கு பங்களிப்பதன் மூலம் பல உயிரினங்களைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்வதோடு, அல்லாமல், அறிவியல் ஆராய்ச்சிக்கும் உதவும்.
நாம் கால்களில் மிதிபடக்கூடிய, விளக்கு வெளிச்சத்தில் வீட்டுக்குள் வந்து வெளியேற முடியாமல் தவிகின்ற, நம் கண்களுக்கு அருவருக்கத்தக்கதாகத் தெரிகின்ற, நம்மை பயப்பட வைக்கின்ற, நாம் வெறுத்து ஒதுக்குகின்ற எண்ணிலடங்கா சிறிய உயிரினங்களை எதிர்மறையான எண்ணங்கள் இல்லாமல் சற்று நேரம் உற்று நோக்கினால் நம் முன் ஒரு புதிய உலகம் தெரிய ஆரம்பிக்கும். அதற்கு இந்த நூல் பெரிதும் உதவும்.
ஆதி வள்ளியப்பன் எழுதிய “எனைத் தேடி வந்த சிற்றுயிர்கள் – பெருநகரில் ஒரு தனி உலகம்” எனும் நூலிற்கான முகவுரை
